Deze geweldige zin van Pippi Langkous komt bij me op terwijl ik mijn hersenen maar steeds laat kraken over de vertrouwenscrisis in de Goudse gemeenteraad. Waar komt het wantrouwen vandaan en kun je het oplossen?
De vraag is denk ik niet of je het kunt oplossen maar of je het wilt. En daarvoor is nog de stap van erkennen dat het wantrouwen er is.
De verkenner gaat in zijn analyse terug naar de formatieperiode na de verkiezingen in 2014. Maar het wantrouwen zit er al veel langer en wordt van generatie op generatie overgedragen. Zoiets als de vendetta in Sicilië of familievetes die eindeloos doorgaan, terwijl niemand meer weet waar het eigenlijk om ging.
In die zin is het te veel eer om de oorzaak bij GoPo te leggen. Alleen hebben zij de fakkel wel met veel verve overgenomen en het vuurtje stevig opgepord.
Vertrouwen is iets heel anders dan het altijd met elkaar eens zijn. Inhoudelijke meningsverschillen zullen er altijd zijn, maar daar kun je open en met respect voor elkaars opvattingen over praten en samen zoeken naar wat ons bindt.
Nu voel ik me verdrietig, boos en machteloos. En ik ben ook geschokt als ik me realiseer dat ik bijna niemand meer vertrouw van de 35 raadsleden, die door ons inwoners gekozen zijn om ons te vertegenwoordigen en om samen het algemeen belang van de stad te dienen. En ook voel ik me gefopt door de vijf ex-wethouders en burgemeester die dit allemaal ook hebben laten gebeuren. En ik heb een vraag. Raadsleden, willen jullie alsjeblieft proberen mijn vertrouwen weer terug te winnen, dat van mij en van de 70.000 andere inwoners. De eerste stap is voelen, zeggen wat je voelt en in stilte luisteren naar elkaar. Echt luisteren en zeggen wat je daarbij voelt. Kwetsbaarheid tonen is een enorme kracht. De meesten hebben dat nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat jullie dat kunnen. En kom bij ons terug met een betaalbaar nieuw college van vier wethouders waar de raad unaniem vertrouwen in heeft.