Ze wiebelt met haar tenen, wrikt met haar voeten. Het kraakt en schuurt, minutenlang. Maar het lukt! Golda, de kaasboerin laat haar klompen achter zich en gaat op in het mooie Gouda. 

Boerin op Sokken, deel 8 | De pot verwijt de ketel…

Beeldend kunstenaar: Ineke van Dijk.

“Hoe arm van geest is de mens, die zichzelf op een voetstuk plaatst?”
Wat krijgen we nou? Golda staart naar de man voor haar. Vreemde hoge muts op, zwarte mantel om. Hij kijkt haar spottend en licht uitdagend aan. Wat een rare kwibus!
“U vergist zich, mijnheer! Het voetstuk geldt niet mij, maar staat symbool voor de kaasboerinnen uit Gouda en wijde omgeving. Het is de Goudse Kaas die hier vereerd wordt, met mij als trouwe dienaar.” Van weeromstuit begint Golda in ronde volzinnen te praten en overdreven te articuleren.
Dan hoort ze een bulderende lach, die zelfs de middeleeuwse muziek op de achtergrond overstemt. Ach ja, dat is waar ook! Vandaag is het Zotte Zaterdag. Feest in de stad ter ere van Erasmus, de intellectueel, die in de 15e eeuw als jonge knaap in Gouda heeft gewoond. Later heeft hij in de wereld geschiedenis geschreven. En er was ook nog iets met Rotterdam …

Golda aanvaardt de hand van de als Erasmus verklede grapjas en danst met hem mee. Via Arti Legi, over de Markt naar het Oude Stadhuys. Ze dansen naar de Sint Jan, langs het museum. Als ze bij de Jeruzalemkapel aankomen, stopt Golda zo abrupt, dat haar metgezel bijna over zijn mantel struikelt.
“En wie staat hier nu te pronken met zijn karakteristieke kop?”, plaagt Golda. Erasmus, in volle glorie, in het Willem Vroesenpark! Achter de buste van Erasmus stijgt de Sint-Janskerk met haar Goudse Glazen naar ongekende hoogte. Ze worden er eventjes stil van.
“We zijn er weer hè? In de middeleeuwen ….” Terwijl Golda dit fluistert, komt een troubadour het kleine Erasmusbruggetje over en steekt de loftrompet over Golda en Erasmus.
Blijf dan maar eens met beide benen op de grond staan.

– Caroline Wammes