Als kind schaamde ik me vaak voor mijn moeder. Bijvoorbeeld als ik samen met haar boodschappen ging doen bij de slager. Mijn moeder bewaarde ­namelijk altijd de lege zakjes en het ­kartonnetje waar de plakjes vlees op gelegd werden. Ze vond het zo’n verspilling dat er zoveel verpakkingsmateriaal maar één keer gebruikt werd. Ook schaamde ik me als ze kritiek had op een vertegenwoordiger die producten aan de man probeerde te brengen met dure kleurenfolders die allerlei prachtige resultaten beloofden op grond van onderzoek dat door de industrie zelf uitgevoerd was. Dit soort onderzoek moet je niet vertrouwen was haar boodschap en die dure folders zijn geld- en materiaalverspilling. Ook was mijn moeder tegen centrale verwarming. Er was niks mis met onverwarmde slaapkamers zei ze, dat is juist goed voor je weerstand. En beneden hadden we een olie- en een gaskachel, want ze wilde niet afhankelijk zijn van één energiebron. Ik vond dat allemaal niks. Ik ­geloofde niet in het effect van dergelijke eenmansacties. Dit soort zaken moest je via de ­politiek en met beleidsmaat­regelen aanpakken, dan had iedereen er profijt van. En nu? Duurzaamheid moet je gewoon zelf doen. Afval scheiden spreekt vanzelf. Zuinig zijn met energie, water en andere grondstoffen. Biologische producten eten uit de directe omgeving, zodat er geen onnodige transporten plaatsvinden. Samen buurttuinen aanleggen en de buurt vergroenen. Niet autorijden als je ook met de fiets kunt. Katoenen en wollen kleding zijn veel aangenamer dan al die synthetische spullen. Gewoon bij alles wat je doet even nadenken wat het betekent voor het milieu en of er ook alternatieven zijn of kunnen komen. En de enkele keer dat je uit de band springt, doe het dan ook meteen flink en geniet ervan. Nooit geweten dat ik zo ont­zettend op mijn moeder zou gaan lijken.