Ze wiebelt met haar tenen, wrikt met haar voeten. Het kraakt en schuurt, minutenlang. Maar het lukt! Golda, de kaasboerin laat haar klompen achter zich en gaat op in het mooie Gouda. 

Boerin op Sokken, deel 12 | Sprookjes bestaan

Golda heeft een uitnodiging ontvangen voor kaarsjesavond! Ze gaat eerst een kopje koffie drinken bij de burgemeester en dan mag ze, op een heel speciaal plekje bij het stadhuis, kijken hoe de metershoge boom wordt verlicht. Achter de honderden raampjes van het stadhuis en van de woningen rondom de Markt branden echte kaarsen, verder is het donker. In die vredige sfeer wordt er gezongen en geluisterd naar woorden van samenzijn en samen leven. Een moment van rust, letterlijk en figuurlijk dicht bij elkaar. Een sprookje voor even, dat hopelijk nog lang blijft hangen.

Wat zal ze aantrekken? Ze kan toch niet in haar boerenoutfit verschijnen? En ze moet haar haar doen, beslist. Door het hoofddoekje zakt haar kapsel altijd een beetje in. Geen probleem voor een trotse Kaasboerin, maar niet als je bij de burgemeester op audiëntie gaat. Zo voelt het toch een beetje. Een diepe zucht vindt zijn weg naar buiten. Gelukkig heeft ze vooraf voldoende tijd om te genieten van alles wat er overdag te doen is. Naar de Winterfair in de Sint Jan, of luisteren naar het concert in de Agnietenkapel. Vanaf de museumtuin stilletjes kijken naar de verlichte Goudse Glazen. Op straat kon je zo maar kerstzang horen of de ijle tonen van een midwinterhoorn. Zou de kerststal weer achter de Waag staan, de schaapsherder zijn ronde doen?

In haar enthousiasme ziet ze niet dat er een statige man voor haar is gestopt. “Zeg Golda,” de burgemeester kijkt haar vriendelijk aan. “Wil je mij een groot plezier doen en vooral jezelf blijven? Ik vind het namelijk fantastisch, dat jij als kaasboerin aanwezig bent op deze bijzondere dag.” “Dan wordt het pas echt feest!”, roept Golda opgelucht. Ze schrikt ervan, maar de burgemeester steekt lachend zijn hand op. “Tot dan!”

– Caroline Wammes