Ik mag niet klagen als amateur-columnist. Pas één keer, zeer recent, ben ik uitgemaakt voor een doorgedraaide die leeft in Zweefland. Helaas voor de krant, gaat de schrijfster van deze ­beoordeling weekblad deGoudA voor­taan meteen bij het oud papier gooien om niet meer geconfronteerd te hoeven worden met mijn schrijfsels. Maar ook al is het maar één krantje bij het oud papier, daarna loop je er toch over na te denken. Dit is in het klein wat zoveel mensen in het groot meemaken. Je krijgt meteen een oordeel naar je hoofd geslingerd en er wordt geen gesprek op inhoud gevoerd. Al denkend loop ik naar Museum Gouda, om de tentoonstelling ‘Waarom gaat het goed in je leven?’ te zien. Rare vraag die titel. Er zit de veronderstelling in dat het goed gaat en bij mij gaat het niet altijd goed en ik neem aan dat dat voor (bijna) iedereen geldt. En dan dat ‘Waarom?’

Als ik naar kunst kijk kom ik -meteen in een andere sfeer

Waarom zijn de bananen krom. Waaromvragen zijn vaak zo zinloos. Voor veel zaken is niet een duidelijke reden aan te geven. En zo loop ik nog steeds denkend en mijmerend het museum in. En dan gebeurt er iets. Als ik naar kunst kijk kom ik meteen in een andere sfeer. Ik ontsnap aan de ­gevangenis van mijn hoofd. Kunst komt bij me binnen zonder dat ik daarover loop te piekeren. En dat is mijn antwoord: het gaat goed in mijn leven omdat ik door kunst geleerd heb te stoppen met oordelen en te genieten van wat er is. En die kunst is er altijd en voor nog geen twee euro per maand kun je als vriend van het museum onbeperkt genieten. Eigenlijk denk ik dat de briefschrijvende mevrouw gelijk heeft. Ik leef graag in Zweefland en ik raad iedereen aan het ook eens te proberen. Het is veel fijner dan boos zijn en schelden op anderen.