Ze wiebelt met haar tenen, wrikt met haar voeten. Het kraakt en schuurt, minutenlang. Maar het lukt! Golda, de kaasboerin laat haar klompen achter zich en gaat op in het mooie Gouda. 

Boerin op Sokken, deel 14 | Gewoon en toch heel bijzonder

Ze fietst over misschien wel het meest oorspronkelijke weggetje van Gouda, de Bloemendaalseweg. Proeft het platteland, als voorbode van het familiebedrijf dat ze gaat bezoeken. Daar, waar kaas sinds mensenheugenis de hoofdrol speelt. Als ze de groothandel gepasseerd is, krijgt ze Leo senior in haar vizier. De markante kop van de jongen die ooit bij haar ouders op de boerderij kaas kwam kopen is met de tijd meegegaan, maar nog duidelijk zichtbaar.

Met een kop koffie zitten ze iets later aan de grote tafel.
“Ja, Golda, toen was je nog een jong meidje”, plaagt senior. En eindelijk durft Golda te vragen hoe het toch allemaal zo gekomen is.
Leo’s blik dwaalt weg: “Vanaf 1642 zit onze familie al in Reeuwijk! Tien generaties kaasboeren op een rij. ’s Ochtends melken, daarna kaasmaken. Mijn vader doorbrak dit stramien, hij wilde geen boer worden. Die ging op pad met de kaas van opa. Eerst op de fiets, later met een tweedehands auto. Kaas opkopen en verkopen. Dat begon hier in de omgeving en breidde al snel uit naar Nederland en zelfs het buitenland. Zo is ons bedrijf begonnen.”
Golda luistert, de geschetste plaatjes rijgen zich aaneen tot een streekroman. “Altijd samen met de familie, hè? En blijven vernieuwen.
Van doperwtjes in een zakje nam ik het idee over om vacuüm te verpakken. Met een trapmachinetje, zakje vasthouden, sealen. Mijn zussen plakten tot slot het etiket erop. Dat gebeurde allemaal gewoon hier thuis. We zitten nog steeds op dezelfde plek, alleen verkopen we nu 2300 producten en 75 miljoen kilo kaas per jaar!”

Uit de kast naast de eettafel haalt hij een flitsende verkoopbrochure. ‘De volgende generatie heeft het nu voor het zeggen. Maar mijn oorspronkelijke vak oefen ik nog steeds uit hoor, op de plek waar het ooit is begonnen. Tijdens de kaasmarkt in Gouda ben ik een van de onderhandelaars. Handjeklap om centen. En denk dan niet, waar gaat dat over, want reken een cent per kilo maar eens om naar de aantallen
die je verkoopt. Snap je?”
En zo geeft senior glunderend het familiegeheim prijs.

– Caroline Wammes