Ze wiebelt met haar tenen, wrikt met haar voeten. Het kraakt en schuurt, minutenlang. Maar het lukt! Golda, de kaasboerin laat haar klompen achter zich en gaat op in het mooie Gouda. 

Boerin op Sokken, deel 19 | Eventjes wennen

Opeens voelt Golda een amicale arm om haar middelste. Ze wil net naar links kijken, om te zien van wie de arm afkomstig is, als op haar rechterschouder een hand belandt. De donkere krullen, van de bij deze hand behorende man, kriebelen tegen haar wang.
“Cheese”, klinkt het uitbundig in haar oren. Het toeristenseizoen is begonnen! Golda zit nog niet helemaal in haar rol en brult enthousiast mee. “Cheese it is!”

Ietsjes later staan ze met zijn drieën voor poorten van de Sint-Janskerk. Het jonge stel stond erop, dat Golda meeging. Graag natuurlijk, ze houdt van de Sint-Jan. Op zondagen nog steeds de schoot van vele Gouwenaars. Ze is er al zo vaak geweest. Heeft er zelfs gegeten, op het moment dat honderden Goudse vrijwilligers bedankt werden voor hun mooie werk. Heeft naar prachtige concerten geluisterd met grote dirigenten of werd verrast door kleine ensembles, terwijl ze gewoon eventjes naar binnen liep.

Ook nu weer stralen de kroonluchters haar tegemoet. Het glas-in-lood kleurt eeuwenoude verhalen in. Samen lopen ze in eerbiedige stilte langs de vele kerkbanken, over uitgesleten hardsteen.
Ze kijken naar boven, elkaar wijzend op afbeeldingen uit de Goudse Glazen. Voelen het reliëf onder hun voeten en zien de meest bijzondere grafzerken. Het immense orgel, het bijzonder vormgegeven middenschip en het koor zijn betoverend, vanuit welke plek je ook kijkt. De variaties in lichtinval ondersteunen de afzonderlijke delen maar benadrukken tegelijkertijd het grootse geheel. Hier heerst rust. Van waar je ook komt, hier ben je voor eventjes thuis.

‘Per Aspera ad Astra’ leest krullenbol de tekst van het stadswapen voor, dat prijkt op het koperen hek van het koor.
“Door de doorns naar de sterren”, vertaalt Golda.
“Nou, dat motto doe je wel eer aan”, fluistert haar gezelschap. “Ik schoot een meter de lucht in, toen je tijdens het maken van onze foto opeens met ons meebrulde … Van grote schrik naar hemelse sferen!”
Golda grinnikt verontschuldigend: “Ik moet gewoon weer eventjes wennen.”
Na een hartelijk afscheid schuift Golda tevreden in haar klompen. Kin omhoog, zon op haar lijf.
Helemaal klaar voor het nieuwe seizoen.

– Caroline Wammes