Gouda – Twee jaar geleden stond de Goudse Aafke van Leeuwen vol adrenaline en onder het zweet in het Thaise Bangkok, te knokken voor goud. In de finale van wereldkampioenschap Jiu jitsu versloeg zij haar grote rivaal en werd zij, na jaren van trainen, bekroond tot de grote winnaar. Vorig jaar werd ze bij die zelfde kampioenschappen derde. Anno 2017 krijgt ze haar drukste sportjaar ooit.  

Er is weinig veranderd aan Aafke sinds haar overwinning. Ze is nog altijd een meisje met een missie: goud behalen. De 24-jarige werkt zich elke dag tweemaal in het zweet om zichzelf voor de tweede keer wereldkampioen te mogen noemen. “De kampioenschappen waren natuurlijk fantastisch. Je traint ergens zo lang en zo hard voor, en dat dit uiteindelijk beloont in de overwinning, dat is niet te beschrijven. Ik weet dan weer echt waarvoor ik het allemaal doe.” Op het moment heeft Aafke het drukker dan ik vermoedde. “Trainen, werken in de sportschool, in de zomer het EK, in het najaar het WK en in de zomer de Worldgames in Polen. Genoeg te doen.”

Beginnen bij judo
Voor Aafke begon de liefde voor sport bij judo. Op haar vijfde beklom zij, samen met haar oudere broer, de mat en ze is er sindsdien niet meer vanaf gekomen. Wél is de sport veranderd: “Ik begon met judo – in deze sport mag je net zoals in het jiujitsu elkaar werpen, maar jiujitsu is completer, het heeft meer elementen zoals stoten en trappen – tot mijn trainer eigenlijk meer potentie in mij zag en vroeg of ik ook niet wat wilde stoten en trappen. Zodoende ben ik eigenlijk in die wereld gerold.”

Talent én hard trainen
Om succes te kunnen boeken moet je trainen, trainen en trainen; precies wat Aafke ook al jaren doet. Toch ben ik benieuwd of talent en geluk hebben niet net zo belangrijk is om de top te halen als hard werken. Want ik kan nog zo hard trainen om ballerina te worden, maar met mijn 1 meter 57 zie ik dat niet zo snel gebeuren, helaas. “Natuurlijk heb ik geluk gehad in mijn carrière en heb ik talent voor de sport. Zonder die twee elementen zal het een stuk moeilijker zijn om de top te gaan halen. Ik wil over twintig jaar kunnen terugkijken op mijn carrière, wetende dat ik er alles uit heb gehaald wat er te halen viel. Als ik fysiek geen jong talent meer ben, wil ik mijzelf wel nog zo kunnen herinneren.”