Even voorstellen…
Simon werkte vroeger in de keramiek en daarvoor als horloge­maker. Al snel merkte hij dat werken voor een baas niet goed uitpakte, dus begon hij zijn eigen bedrijf, samen met zijn vader. Toen zijn vader overleed vond hij het wel welletjes en ging hij op zestigjarige leeftijd met pensioen. Nu zijn we ruim ­vijf­tien jaar verder en houdt ­Simon zichzelf bezig met het maken van vogelhuisjes, ­klokken, tafels en gereedschap. You name it, hij maakt het. Nel is in bijna totale duisternis ­geboren. Bij het licht van maar twee kaarsjes, kwam zij op de laatste dag van de ­oorlog ter wereld. Daaraan wijt zij haar slechte ogen. Verder is zij huismoeder in hart en nieren. Jarenlang heeft zij voor de ­kinderen gezorgd en ze alle liefde en wijsheden gegeven die zij te bieden had.

In huize Boot hoor je de hele dag het getik van de (zelfgemaakte) klokken van meneer Boot. Op elk tafeltje of stoeltje staat een Boeddhabeeld of een ander prulletje van mevrouw Boot. Nel (71) en Simon (77) vormen al bijna vijftig jaar trouw een setje en wonen ook al evenveel jaren aan de Turfmarkt. Over Gouda en de Turfmarkt hebben zij een duidelijke mening; om elkaar moeten ze altijd nog om het hardst lachen en het is bijna ontroerend om te zien hoe een stel zo goed bij elkaar kan passen.

Simon, met de leeftijd van zestig ging jij met pensioen. Hoe was het om opeens ­fulltime aan het huis gekluisterd te zitten?
Simon: “Ik was ontzettend blij dat ik met pensioen kon. Na mijn hernia ging het sjouwen allemaal een stukje lastiger en had ik er eigenlijk ook geen plezier meer in.” Nel: “Ja. Ja, ja ,ja. Dat vond ik allemaal wel leuk en aardig, maar ik zei wel gelijk tegen hem: “Je gaat niet heel de tijd naast me op de bank zitten hoor!” Haha, en daar heeft hij goed naar geluisterd ook.”

Dus toen ben je maar begonnen met vogelhuisjes timmeren en klokken maken.
Nel: Al die klokken, pleur op. Er hingen er op een gegeven moment wel dertig in de gang, nou daar word je dus helemaal gek van!” Simon:“Ja, als ik niet naast jou op de bank mag zitten…”

Daar heeft hij natuurlijk wel een punt, Nel.
Nel: “Het is al goed, joh.” Simon: “Ik maak niet alleen klokken hoor, ook vogelhuisjes, tafels, mijn eigen gereed­schap. Als kind zijnde was ik al in de weer met karretjes maken en dingen timmeren. Ik ben daar dus wel goed in geworden.”

Jullie zijn 10 november vijftig jaar getrouwd, wat is jullie geheim?
Nel: “In een huwelijk gaat het vooral om geven en nemen, elkaar vrijlaten.” Simon:“Dat, en wij vechten elkaar niet de tent uit. Ook belangrijk.”

Simon, wat vind jij zo leuk aan Nel?
Simon: “God ja. Weet ik veel. Ja, vroeger was ze sexy en strak!” Nel slaakt een harde kreet. Nel: “Ooooh, nou, hoor je dat? Dat kan toch niet wat hij zegt.”Simon:“Agh, we slapen toch al tien jaar niet meer samen. We kunnen allebei niet slapen door ons eigen gesnurk. Haha.”

Nel, jij bent hier vijftig jaar geleden komen wonen toen je bij Simon introk. Simon jij woont hier al 65 jaar. Wat is volgens jullie de grootste verandering die de Turfmarkt heeft ondergaan in al die jaren?
Simon: “Toen ik hier als dertienjarig jongetje kwam wonen, vond ik er in het begin geen reet aan. Mijn ouders en ik kwamen uit de volksbuurt, nou we werden hier echt nagekeken. De Turfmarkt zat in die tijd vol met advocaten, huisartsen en zakenlui. De echte Gouwenaars zijn altijd al stugge mensen geweest, dat is iets wat in de loop van de jaren niet veranderd is.” Nel: “Vroeger zaten er bij de gracht ook zoveel leuke winkeltjes. De bakker zat er, slagerij, hoedenmaker, de bank. Wij hebben ze alle­maal langzaam weg zien gaan en plek zien maken voor de nieuwe bedrijven die nu in de panden zitten. Ook prima, maar toch anders.”

De echte Gouwenaars zijn altijd al stugge mensen geweest.

Blijkbaar hebben de Bootjes een constante en ­prangende behoefte om zoveel mogelijk sjekkies te roken binnen het uur. Dat er af en toe een goede hoestbui opkomt is dan ook bijna niet te voor­komen. Nel en Simon zijn een eenvoudig prachtpaar (jogging­broek, crocks, shirtje); mensen met een gouden randje. Mocht je op de Turfmarkt wonen (of ergens anders in Gouda) kom dan eens langs. Vinden ze leuk joh. Trek er wel minstens een hele middag voor uit.