Gouda – Na 18 jaar was het eindelijk weer zo ver voor de Feyenoord-fans. De Rotterdamse club behaalde het kampioenschap door met 3-1 te winnen van Heracles Almelo. Het was een unieke prestatie omdat de volksclub het hele seizoen bovenaan heeft gestaan. Wij spraken met Gouwenaar André van Vliet over zijn liefde voor Feyenoord en hoe hij een wedstrijddag beleeft.

Voor veel mensen is het vaak een marteling om fan te zijn van Feyenoord. Zo ziet André van Vliet dat niet. ‘’Je moet wel een sterk karakter hebben om Feyenoord-fan te zijn. Het is een soort religie waarmee je door het leven gaat. Het is er bij mij met de paplepel ingegoten. Het Feyenoord-gen gaat over van generatie op generatie. Zo is het ook bij mij en mijn kinderen.’’

Voor André van Vliet stond het bijna in de sterren geschreven dat Feyenoord kampioen ging worden. ‘’Ikzelf werd dit jaar 40, mijn dochter Rebecca werd 18 (ook het aantal jaar geleden dat Feyenoord voor het laatste kampioen werd), en mijn zoontje Sjoerd werd dit jaar 1. Daarnaast het jubileum van mijn vrouw en ik die 20 jaar samen zijn. Alsof het zo moest zijn.’’

Zenuwen
Een wedstrijddag begint voor André altijd met zenuwen. ‘’Vanaf moment één ben ik gefocust op Feyenoord. Mijn dochter merkt het ook gelijk aan mij. Ik heb zo mijn bijgeloof. Zo moeten mijn dochter en mijn zoontje een Feyenoord-shirt aan, ikzelf trek er geen aan. De keer dat ik wel een Feyenoord-shirt aandeed dit seizoen, verloren we twee keer. Ik ben daar best wel erg in.’’ Wanneer het fluitsignaal klinkt, wordt het alleen maar erger voor André. ‘’Ik ben dan nog nerveuzer. Gelukkig scoorde Dirk Kuyt na 40 seconden het bevrijdende doelpunt. Toen kon het niet meer misgaan. Uiteindelijk speelde onze aanvoerder de wedstrijd van zijn leven. Hij scoorde drie keer en leidde ons naar het kampioenschap waar we zo lang op hebben gewacht. Het was ook een grote ontlading bij ons thuis toen er werd afgefloten. Nu moet het voor Feyenoord normaal zijn als doelstelling om voor het kampioenschap te gaan.’’

‘’Hij kan soms de hele buurt bij elkaar schreeuwen

Zijn dochter, Rebecca, schaamt zich soms voor haar vader. ‘’Hij kan soms de hele buurt bij elkaar schreeuwen. Dan horen ze het zelfs vier huizen verder. Maar dat hoort erbij, ik geniet er alleen maar van.’’

Rood-wit hart
Niet iedereen in de familie bezit het Feyenoord-gen zo erg als Andre. ‘’Mijn vrouw is daar wat nuchterder in; ze geniet er net zo van als wij, maar dan wat ingetogener.’’

Voor Andre is Feyenoord de enige club die er toe doet. ‘’Ik heb een rood-wit hart, en heb er nooit aan gedacht om een andere club te supporten. De wapenspreuk ‘Geen woorden maar daden’, omschrijft waarom Feyenoord de mooiste club is. Het is vaak afzien en keihard werken, maar het resultaat is onvergetelijk.’’