Inmiddels zet ik mijn navigatie -alleen aan voor de zekerheid, als ik ergens in Gouda moet zijn. Steeds de auto pakken terwijl -parkeren langs een gracht -absoluut geen optie is voor mij (geloof me), is bepaald niet -efficiënt. Het werd tijd om mijn integratie te vergemakkelijken en meteen een normaal mens te worden. Voor het eerst sinds jaren, kocht ik een fiets.

Ik ben niet zo’n fietser en -eigenlijk ook nooit geweest. Het hele principe van hijgend en kwijlend tegenwinden overwinnen heeft me nooit aangestaan. Echter, om je goed door Gouda te bewegen is het onvermijdelijk. Dus zocht ik via Marktplaats naar een fiets en kon ik diezelfde avond een -exemplaar ophalen bij een stel op nog geen 800 meter van ons huis.

Je weet wel hoe dat gaat; je schudt elkaar wat ongemakkelijk de hand, praat over het herfstweer en dan is het tijd voor de proefrit. Het was een eersteklas barrel, maar net als Delft is ook Gouda voorzien van -eeuwenoude -straatjes waar zelfs de -nieuwste fiets al spontaan van gaat -rammelen. Ik betaalde voor de fiets en toen gebeurde het.

“De fiets is bovendien erg -veilig”, zei de vrouw met een -fonkeling in haar ogen, “ik zie dat je in -verwachting bent?” Donder-wolken verzamelden boven haar voortuintje. “Nee hoor”, stamelde ik, “ik ben gewoon dik.” (Dat is niet zo, maar hé: ik -ongemakkelijk, zij -ongemakkelijk!)

In de derde versnelling trapte ik naar huis, tot ik noodgedwongen de blik van mijn vriend onder ogen moest komen bij een rood stoplicht. Hij proestte het uit van het lachen en poogde dit vervolgens te herstellen met de opmerking: “Het komt omdat je zo straalt.” Nodeloos om toe te lichten dat hij dat met een stomp op zijn arm moest bekopen. In Delft weten dames tenminste dat je zo’n vraag nooit stelt aan een andere vrouw.

In de spiegel van de lift keurde ik mijn aangeprate zwangerschap. Troostend sloeg mijn vriend zijn arm om me heen en zei: “Welkom in Gouda meisje, waar mensen precies zeggen wat ze denken.”