Ik word altijd een beetje hondsdol tijdens de periode voorafgaand aan de feestdagen. Zeker nu ik een nieuwe start heb gemaakt in Gouda, voel ik een uiterste noodzaak om er álles uit te halen. We vierden Sinterklaas bij mijn lieve schoonfamilie met gedichten, surprises en een overdaad aan eten. Helaas liet ik mij verleiden tot de uitdaging ‘wie kan de meeste kruidnoten in zijn mond stoppen’; een strijd die ik verloor met een magere zes stuks. Stoerdoenerij pakt in mijn geval altijd uit in een ultieme persoonlijke afgang, zo concludeerde ik kokhalzend boven een prullenbak. Met een opgedroogd chocolade snorretje van de Sint viering, dwong ik mijn vriend de volgende dag al iets teveel mijn kerst stemming op. Een uurtje eerder thuiskomen van zijn werk werd bestraft met een onmiddellijke kerstboom bij de Praxis. Terwijl hij zuchtend een stuk van de stam stond te zagen op het balkon, bedwong ik mijn ongeduld. Ik kon niet wachten om in de kerstballenberg van de Noppes te duiken voordat al mijn kleurtjes op waren. In mijn hoofd was het een romantische ervaring; samen onze eerste kerstspullen aanschaffen. In de praktijk werd het door mijn toedoen een stressvolle aangelegenheid, vergelijkbaar met dat je je vliegtuig dreigt te missen. Op advies van mijn vriend heb ik nog één dag gewacht met het optuigen van de boom. Iets met dat het kreng op kamertemperatuur moest komen en uit moest hangen, of zo. Klei van de kluit dat nog uit moest harden, bla bla. Ik vond het maar een onderdrukking van de kerstpret. Ik had echter al mijn credits inmiddels wel verspeeld met mijn eerdere gedram, dus besloot ik me maar in te houden. De volgende dag ben ik bloedfanatiek aan de slag gegaan met de boom. En met effect. Zodra je nu de stekker in het stopcontact steekt, word je verblind door een overdreven aantal lampjes. De Lichtfabriek is er niets bij. “Onze Tsjernobyl-boom”, verzucht ik tevreden, terwijl we met samengeknepen ogen naar het eindresultaat kijken. Hij glimlacht liefdevol: “Onze eerste.”