Na zestien jaar gaat wethouder Daphne Bergman de Goudse -politiek verlaten. Voordat alle loftuitingen en afscheidsredes komen, kan ik nog gauw even een column aan haar wijden.

Als ik aan Daphne denk moet ik altijd lachen. Zo’n lach die voorzichtig begint rondom de mondhoeken, die je voelt kriebelen ergens in je buik en die daarna losbarst als een enorme slappe lach. Een bulderlach. En als die eenmaal begonnen is, wil hij niet meer stoppen. Dan doe ik erg mijn best om serieus te worden en aan iets anders te denken maar dan begint het weer, heel erg aanstekelijk.

Zo lacht Daphne, je kunt haar op een afstand van een paar -verdiepingen in het Huis van de Stad horen. Daarom is het zo jammer voor Gouda dat ze -weggaat.

Want Gouda is niet zo heel -vrolijk. Honderden jaren schuld en boete lach je niet zomaar weg, al wordt het de laatste jaren wel lichter, onder andere door Daphne. En heerlijk dat zij de portefeuille cultuur beheerde, met in haar tijd de prijzen voor de beste schouwburg en beste -bibliotheek.

Ik heb nog wel een hard hoofd in haar opvolging. Politiek en -cultuur gaan niet zo goed -samen in Gouda. Veel heren die zichzelf erg serieus nemen of alleen om hun eigen grappen kunnen -lachen. Je komt ze ook zelden tegen in schouwburg, bioscoop, filmhuis, museum, -Garenspinnerij of Chocolade-fabriek.

En nu wordt Daphne waar-nemend burgemeester in -Beuningen. Ik zie het helemaal voor me. Een zware discussie over een ernstig onderwerp. Dan fluistert de griffier Daphne iets in het oor. Daphne probeert nog even ernstig te kijken, maar dan kan ze het niet meer houden en klatert er een bulderende schaterlach door de zaal. De raadsleden kijken een tikje verbaasd en gaan dan meedoen, stuk voor stuk. Totdat de hele zaal giert en snikt van het lachen, inclusief de publieke tribune en de bodes.

Wat een feest voor die Gelderse gemeente. Hopelijk komt ze straks weer terug in Gouda: als burgemeester.