Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal.

18. Persoonlijke aanval

Alle vijfendertig raadsleden zijn aanwezig in de raadszaal. Het voltallige college van Burgemeester en Wethouders is ook aanwezig. De griffier, mevrouw Blubber, en haar assistenten zijn er ook, evenals een extern ingehuurde jurist, mr Oudewater. Er heerst een gespannen sfeer, zoals steeds sinds de verkiezingen. In het kader van het inwerkprogramma voor nieuwe raads- en collegeleden heeft de griffie een aantal lesavonden georganiseerd. Het presidium, bestaande uit burgemeester Koorneef, griffier Blubber en een drietal ja-knikkende raadsleden, heeft bepaald dat het niet interessant is voor pers en publiek om te zien hoe hun nieuwe bestuurders worden ingewerkt. Vanavond krijgen we dan ook in een besloten bijeenkomst les in integriteit. De gedachte is dat raadsleden in alle onbevangenheid met elkaar spreken als er geen publiek of pers bij is. Gespreksleider Oudewater moet echter zijn uiterste best doen om de raadsleden uit de tent te lokken: “Stel, uw dochter wil een huis kopen tegenover een pand waarvan u als raadslid vertrouwelijk weet dat daarvan vergunning verleend gaat worden voor een coffeeshop. Gaat u uw dochter ontraden om dat huis te kopen? Of laat u haar het huis kopen, en loopt u het risico dat uw dochter achteraf vraagt: Wist jij dat pa, van die coffeeshop? Meneer Prins, wat zou u doen?”

Leo Prins is raadslid namens Christ! en heeft, zoals veel politici, het talent om geen antwoord te geven op de gestelde vraag. “Zo, meneer, wat een indringende en goede vraag stelt u me daar”, begint Prins zalvend. “Allereerst zou ik willen zeggen dat Solingen volgens mij geen enkele behoefte heeft aan nog meer coffeeshops…” en er breekt tumult uit in de zaal, er zijn aan de linkerzijde van de raad juist een veel voorstanders van meer coffeeshops. Michael Kleijbout-Van Paal, lang haar, paardenstaart, raadslid voor de Grünen, staat op, grijpt de microfoon en begint een lacherig betoog over coffee en shoppen, hij lijkt zelf wel onder invloed te staan van iets geestverrijkends. De gespreksleider doet verwoede pogingen de microfoon af te pakken en terug te keren naar de eigenlijke integriteitsvraag. Dat lukt niet, het gekrakeel blijft. Onze nieuwe fractie kijkt met enige gêne toe. Uiteindelijk deelt mr Oudewater maar formulieren uit met een aantal schriftelijke casussen die we in kleine groepen moeten gaan bespreken. De rust keert enigszins terug. Ik kom toevallig oog in oog te zitten met Koorneef in een andere groep. Het spreekwoord ‘als blikken konden doden’ is een understatement als we even oogcontact hebben. Hij heeft dus onze brief ontvangen en gelezen. Ik neem me voor om hem na afloop even aan te schieten met de vraag hoe hij er nu tegenaan kijkt. Het komt niet verder dan een voor nemen. Want aan het einde van de avond, als de gespreksleider met de evaluatie wil beginnen, staat Koorneef op en vraagt om de microfoon. “Tja, ik wil ev’n zeggen dat ik sinds deze week ook een integriteits issue heb…”, begint Koorneef. Zijn accent lijkt wel sterker dan normaal. Er valt een doodse stilte. ”Ik wordt namelijk persoonlijk op mijn integriteit aangeval’n door de nieuwe partij SSS hier in Solingen. De heer De Wever, zo heb ik op mijn camerabeelden gezien, heeft een brief door de bus gedaan op mijn huisadres.” Ik zie Blubber zenuwachtig kijken of de deuren van de raadszaal dicht zijn. Koorneef vervolgt: ”Tja, hoe kun je als raadslid nou denk’n dat je een brief aan de burgemeester vertrouwelijk kunt versturen, dat kan toch helemaal niet. In de brief staan aantijgingen aan mijn adres over mijn huis in Xai-Xai, dat ik daar laat bouwen, zoals degenen die met me mee zijn geweest op reis heel goed weten.” Aha, hij probeert een aantal fractievoorzitters medeplichtig te maken. Ik kijk naar John. Die kijkt voor zijn doen zeer serieus. De onafscheidelijke glimlach is weg. “In de brief wordt mij een ultimatum gesteld”, vervolgt Koorneef, wiens stem steeds luider en vaster wordt. “Een ultimatum dat ik binnen zes weken een onafhankelijk onderzoek moet laten doen, want anders lopen de heren en dame van SSS naar de pers met allerlei anonieme tips. Ik wilde u dit op deze mooie avond over integriteit niet onthouden.“ Hij geeft de microfoon met een snel gebaar terug aan de geschrokken gespreksleider. Die flapt eruit: “Tja, de jurisprudentie in dit soort zaken spreekt niet in uw voordeel, mijnheer Koorneef”. De andere raads leden zien eruit alsof ze zojuist een geest verschijning hebben gehad. Bij de SDAP, waarvan Koorneef lid is, straalt de zeven tallige fractie een enorme woede uit. Blikken zijn naar beneden gericht, de vuisten zijn gebald. Blubber snelt naar voren, pakt de microfoon van de gespreks leider af en zegt: “Het lijkt me beter als we deze avond nu maar voortijdig beëindigen… u hoort nog.”

Door Johan Weeber