Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal.

34. Minnelijk Overleg

Ik slaap slecht die nacht. Steeds speel ik het gesprek met Schumacher af in mijn hoofd. Het absurde ervan dringt elke keer door. Maar met name het feit dat Schumacher nauw samenwerkt met de officier van justitie in de zogenaamde driehoek, waarin ook de politie zit,  baart me zorgen. Wie weet tapt de politie mijn telefoon al af en worden mijn mails gelezen. Niet dat ik iets te verbergen heb, maar het idee van zo’n privacy schending vind ik onverdraaglijk. Ik besluit om in ieder geval erg voorzichtig te zijn met telefoontjes en mails over de paperassen. Hoewel ik weiger te geloven dat het strafbaar is om als raadslid in gevonden documenten, ook al zijn ze van een wethouder, te kijken, weet je nooit wat voor trukendoos burgemeester, wethouder en officier opentrekken halen om te proberen mij, op zijn Duits gezegd, “kalt te stellen.” Ook ík lees kranten waarin soms allerlei samenspanningen tegen klokkenluiders hen uiteindelijk fataal worden. En een strafblad is wel het laatste dat ik kan gebruiken als in Solingen “beroemde” kruidenier. John belt me in de ochtend en vertelt me dat ook hij een doorwaakte nacht heeft gehad. Hij heeft ook bedacht dat we toch nog een keer moeten proberen om de tafel te gaan met “Peppi en Kokki”, zoals we burgemeester en wethouder gekscherend in codetaal noemen.  

De volgende dag spreken John en ik af ergens buiten Solingen. In zo’n wegrestaurant met Perzische tapijten op de tafels. Waar je bij de koffie een klein glaasje likeur met slagroom krijgt. John laat me zijn mailcorrespondentie zien met allerlei adviseurs waar hij contact mee heeft gehad. Rats.de, Vereniging Duitse Gemeenten en integriteitsbureau PING die mij in 2010 nog vrij heeft gepleit van zogenaamde, door de raadscollega’s ontdekte, malversaties. John heeft urenlang met ze gebeld over deze casus, en is vervolgens zo slim geweest om alles wat men gezegd heeft te mailen en om een bevestiging te vragen. Hij wacht nu alleen nog op de bevestiging van PING.  De zegsman daarvan aarzelt echter.  PING werkt vaak voor gemeenten, en hij vreest dat Solingen hen geen werk meer gunt als ze opschrijven wat ze John al mondeling hebben meegedeeld.  “Tjonge jonge, wat een terreur oefent zo’n gemeente uit, niet alleen op ons, maar dus ook op adviesbureaus” zeg ik hartgrondig, “machtspolitiek in zijn zuiverste vorm.” John zegt: ”Tja, als je het op argumenten niet kunt winnen, resteren alleen nog maar dit soort methoden, dat ging vroeger op het schoolplein al zo.”

Een week later zitten we opnieuw om tafel op de zevende verdieping met burgemeester Schumacher, deze keer ook met wethouder Van den Zakken. Ze hebben ingestemd met nog een laatste poging om er onderling uit te komen. John vertelde me dat Schumacher pas akkoord ging toen hij aangaf met een hoge functionaris bij Vereniging Duitse Gemeenten te hebben gesproken: “Dáár is ie dus bang voor, je moet zijn eigen methoden tegen hem gebruiken dat werkt kennelijk.” Ik koester de hoop dat de gemoederen wat bedaard zijn en er ingestemd wordt met ons verzoek tot een intern gemeentelijk onderzoek. Dan hoeft er tot aan de uitkomst van zo’n onderzoek ook niets naar buiten wat ons betreft. Het tegendeel blijkt echter al snel het geval. Schumacher begint te zeggen dat ie inmiddels contact heeft gelegd met de hoofdofficier van justitie in de regio Solingen, hr Kortensius. Deze zou hem hebben gezegd dat wij strafbaar hebben gehandeld. De wethouder heeft dan ook een “concept” aangifte ingediend bij de hoofdofficier. Deze kan weer ingetrokken worden als wij niets naar buiten brengen. Schumacher zit voorovergebogen, spreekt kortaf en beslist, er gaat wederom  dreiging van hem uit. Van den Zakken zegt niets, zit achterover in zijn stoel, kijkt vooral naar de tafel. Hij speelt zijn rol als slachtoffer van diefstal goed, en laat Schumacher de kastanjes uit het vuur halen. John schraapt zijn keel en werpt tegen dat wij diverse adviezen hebben ingewonnen. Bij belangenbehartiger Rats.de, integriteitsbureau PING, en de Vereniging van Duitse Gemeenten. En die zijn eensluidend van mening dat wij, met wat wij aangetroffen hebben, wel naar buiten móeten treden. Tenzij de burgemeester als hoeder van de integriteit de zaak overneemt en een onderzoek laat instellen. En dat wij door in de spullen van Van den Zakken te kijken helemaal niet strafbaar gehandeld hebben. Maar dat juist het dreigen met aangifte door Schumacher en Van den Zakken strafbaar is voor politieke ambtsdragers. Dat wij dus een tegenaangifte tegen burgemeester en wethouder zouden kunnen doen. Beide heren zakken terug in hun stoelen. We staan aldus lijnrecht tegenover elkaar en komen geen steek verder.  “Laten we anders die hoofdofficier nu even bellen en op de speaker zetten”, stel ik op een gegeven moment voor “dan weten we tenminste wat er juridisch waar is en wat niet.” Van den Zakken, zelf jurist, schudt bijna onmerkbaar zijn hoofd. Schumacher merkt het hoofdschudden te laat op en zegt dat een goed idee te vinden. Hij bladert in zijn telefoon maar kan vervolgens zogenaamd het telefoonnummer niet vinden…

Door Johan Weeber