Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” 
Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal.

38. Piemel

De “iPad affaire” wordt door alle tumult al snel landelijk nieuws. Ik word een aantal keren gebeld door landelijke dagbladen voor commentaar. Ik leg elke keer geduldig uit dat er geen sprake is van diefstal, maar van een verwisseling van iPads. En dat we daardoor bij toeval op een misstand zijn gestuit die wij onderzocht willen hebben. Sommige kranten nemen het over, andere maken er ronduit sensatiebeluste verhalen van. Een paar dagen na de Algemene Beschouwingen zitten we als gezin te ontbijten. Mijn telefoon trilt steeds in mijn broekzak. Een golf ongeruste berichten komt binnen van vrienden, van zakenrelaties, en van mijn familie en die van Detta uit het noorden des lands. Dankzij internet hebben ook Detta en de kids al de nodige nieuwsberichten over mij gelezen. Onze jongste attendeert me zelfs besmuikt lachend op het volgende bericht in KeinStil:

HA, RAADSLID SOLINGEN JAT IPAD VAN WETHOUDER

Gemeentepolitiek heeft meestal het niveau van een luchtig amateurtoneelgenootschap. Constant grinniken, maar niet omdat ze bewust grappig zijn. Wat nu weer? In Solingen is grote consternatie. Daar gaat wethouder Harry van den Zakken (Liberalen) aangifte doen tegen Joop de Wever, de fractievoorzitter van Solingen Slijpt Scherp (Ha, die naam) . Joop heeft namelijk onlangs ‘per ongeluk’ de iPad en informatiemap van de wethouder meegenomen. En omdat hij wilde zien van wie de spullen waren, heeft Joop er in gekeken. En toen zag hij ‘per ongeluk’ zeer gevoelige informatie, bijvoorbeeld adviezen over hoe de wethouder om kan gaan met de gemeenteraad tijdens een discussie. Alsmede verbrak hij ‘per ongeluk’ de Angry Birds-records van de wethouder, plaatste hij ‘per ongeluk’ de tekst ‘IK ZUIG PIEMEL IN STEEGJES’ op de Facebook van de wethouder en stuurde hij ‘per ongeluk’ allerlei trolmailtjes naar de familie van de wethouder. Daarover wilde Joop toen ineens een gesprek met de burgemeester, maar die weigerde dat. En nu is iedereen dus over de zeik, doen de Liberalen in  Solingen aangifte en hebben wij weer een prachtige politieke soap om van te smullen. Kijk die lui losgaan op elkaar.[…] 

Hier kan ik de humor wel van inzien, vooral als ik me het gezicht van Van den Zakken voor de geest haal als ie dit leest. Maar Detta en onze oudste dochter verklaren me, niet voor het eerst, voor gek dat ik de lokale politiek ben ingegaan. Ik besluit die ochtend maar niet te beginnen over mijn voornemen de meiden van hun geliefde school af te halen omdat hun leraar Maatschappijleer, tevens raadslid, het liefst ziet dat mijn hand er afgehakt zou worden.

In het Solings Dagblad staat een foto van mij met een balk voor mijn ogen. De krantenkop is: “Solingse politiek reageert geschokt op maffia-scenes in raad.” Met alle gepeperde uitspraken van de collega’s van gisteravond. Mijn verweer staat in een bijzin ergens onderaan, ik vraag me af hoeveel mensen dat lezen. Bij de Regionale Omroep mag ik gelukkig zelf, en exclusief, uitleggen wat er gebeurd is. De verwisseling van iPads spelen we van begin tot einde helemaal na, dat wordt opgenomen en leuk vlot gemonteerd. De iPad-verwisseling en vondst van de munitiedocumenten wordt voor de kijker zo volstrekt helder. Elk uur wordt de nieuwsuitzending met dit item herhaald.

In mijn winkel heeft inmiddels elke klant het erover, ik mag een nog een flink aantal keren uitleggen wat er is gebeurd. Gelukkig merk ik niets aan de omzet.  De meeste klanten geloven me, sommigen hebben de uitzending gezien, en de andere partijen krijgen de volle laag. Op een gegeven moment komt er wat morsige man aan de kassa. Hij kijkt me aan en zegt:” Hé, heb jíj die iPad gejat?” en voordat ik wat kan zeggen zegt ie:” Goed gedaan man, as je die iPads van die andere wethouders ook jat, hebbie de volgende keer mijn stem!” Ik reken glimlachend af.

Dan komt er een andere klant de winkel in, ze komt me vaag bekend voor zoals zoveel klanten, een verzorgde vrouw van in de zestig, grijs, donkerblauwe wollen mantel. Aan haar boodschappen te zien heeft ze het goed. “Hi, zegt ze, “ je kent mij niet maar ik ken jou wel, ik heb op jullie gestemd afgelopen keer, ik ken jullie Marjorie goed, een topper!” Ze steekt haar hand uit en stelt zich voor als Henriette Mozes. Ze vertelt dat ze procureur-generaal geweest is tijdens haar werkzame leven, maar nu enkele jaren met pensioen. Ze heeft de berichten in de pers over de iPad gevolgd. Ze checkt een paar feiten bij me, ik kan merken dat ze juridisch geschoold is. We zitten inmiddels in mijn kantoortje, Hamza heeft even de kassa overgenomen. “Joop,” zegt Henriette nadat we enige tijd gesproken hebben, ”Als je echt een vuist wil maken tegen deze foute politici in Solingen, moet je een tegenaangifte tegen burgemeester en wethouders doen wegens dreiging, want dat is een ambtsmisdrijf. En tegen je collega-fractievoorzitters moet je aangifte doen wegens smaad. Ik denk dat het zeer kansrijk is. Ik kan je wel een goede strafrechtadvocaat aanraden.” Ik voel me warm worden door haar steun,  en net als we contactgegevens uitwisselen, gaat mijn telefoon. Ik neem op : ” Goedenmiddag, Van Herk van de politie  hier, wij willen graag een afspraak met u maken om u te verhoren in de zaak die bekend is komen te staan als de iPad affaire. Er is aangifte tegen u gedaan, we willen graag morgenmiddag langskomen, schikt u dat?”

Door Johan Weeber