De Papieren Tijgers zijn weer terug van weggeweest. Na een korte vakantie periode pakken de tijgers de draad op vanaf hoofdstuk 55. Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal.

Het is erg wennen om nu in de gemeenteraad van Solingen samen te werken met onze oude politieke vijanden.  En te merken dat onze voormalige vrienden daar nu onze vijanden zijn. Rancune heerst. Binnen de raad loopt het dan ook helemaal niet lekker. Zo wordt er tijdens debatten enorm op de man/vrouw gespeeld. En het blijkt onmogelijk om met leden van oppositie én coalitie de vele werkgroepen van de raad te bemensen. Burgemeester Schumacher en griffier Carmen proberen een jaar na de verkiezingen een bijeenkomst voor de gehele raad te beleggen. Onder externe begeleiding van een mediator.  Om de verhoudingen weer te normaliseren. Maar dat wordt resoluut geweigerd door een aantal fractievoorzitters uit de oppositie, Karel Koning van Solingen Vooruit en Leny Rufs van de Sozialisten voorop.  Ze tonen zich nog steeds vol wrok over de tegencoup die wij gepleegd hebben. Maar ook Teddie de Korte van 50+ blijft furieus en zegt dat ie met sommige raadsleden nooit meer wil samenwerken. Bij het uitspreken van “sommige raadsleden” kijkt hij woest in de richting van onze fractie.

De vijf fractievoorzitters van de coalitie, Marian Zouterd (SDPA), Ronnie Verkoel (Liberalen), Tierie van Vlijmen (Dem’77), Michael  Kleijbout (Grünen)  en ikzelf worden door deze houding vanzelf in elkaars armen gedreven. Wij hebben uiteraard veel minder intensief contact met elkaar dan onze wethouders, die op dagelijkse basis samenwerken. Raadsleden in Solingen zijn part-timers met vaak drukke banen ernaast. Maar voor de “politieke stabiliteit” is het wel van belang om ook als fractievoorzitters elkaar te begrijpen en te kunnen vertrouwen.  Het zou bestuurlijk een chaos worden als onze wethouders zaken aan de raad voorstellen waar hun eigen coalitieraadsleden geen steun aan geven. We komen daarom wekelijks bijeen in het Huis van de Stad in Achterkamer 7.14.  Maar we borrelen ook een aantal keren met elkaar, het liefst buiten Solingen, om al te nieuwsgierige luistervinken te vermijden. Op een mooie zonnige middag  zitten we in Ohligs, een plaatsje vlak buiten Solingen, op een terrasje aan het water.  Het gesprek gaat alle kanten op. De sfeer is ontspannen, er staat een fles wijn op tafel en we hebben al een paar biertjes achter de kiezen. Ik heb nog nooit in zo’n uiteenlopend gezelschap hoeven samen te werken. Marian is bestuurder van een vrouwenorganisatie. Ronnie is beroepsmilitair. Tierie is beleidsambtenaar op een ministerie, Michael is leraar op het plaatselijk gymnasium en ik ben ondernemer. We proberen wat politieke werkafspraken te maken maar daar komt weinig van terecht deze middag.

Michael, een slanke dertiger met paardenstaart, T-shirt met “FUCK CAPITALISM”, blijkt eigenlijk best een aardige, slimme kerel met veel gevoel voor politiek. Maar ook iemand die geen blad voor de mond neemt als hem iets niet zint en dan ook onorthodox en fel uit de hoek kan komen. We zijn allebei gymnasiasten en blijken dezelfde universitaire studie te hebben gedaan. Wat dat betreft lijken we dan wel op elkaar. Michael kent daarnaast enorm veel klassieke citaten. In dat licht moet ik ook zijn uitspraak om mijn “hand af te hakken” zien ten tijde van de ipad affaire, verklaart hij met een knipoog. We toasten, de anderen lachen. Tussen ons komt het wel goed, hoewel onze politieke denkbeelden meestal mijlenver uit elkaar liggen. Ook met Marian heb ik snel een klik, zij is een leeftijdsgenoot met net als ik opgroeiende pubers. We klagen daar lekker over en we trekken lachend de parallel met sommige raadsleden. Met Marian en haar partij vallen prima zaken te doen. Tierie en Ronnie vallen binnen de groep een beetje buiten de boot. Dat wordt onder andere veroorzaakt door het taalgebruik van beide heren. Ronnie is regelmatig zo cryptisch dat ie zichzelf ook niet meer begrijpt. Op deze manier kan hij achteraf altijd zeggen dat hij iets anders bedoeld heeft dan wat hij de vorige keer gezegd zou hebben. Lastig om duidelijke afspraken mee te maken, en als je dat toch probeert wringt hij zich verbaal in alle mogelijke bochten. Maar in de kroeg met een biertje is en blijft Ronnie een geweldig grappige kerel. Tierie blinkt uit in vaktermen die hij waarschijnlijk dagelijks gebruikt op het ministerie. Hij zegt bijvoorbeeld middenin ons terrasgesprek, als het over schoolgebouwen gaat: “En verder ben ik van mening dat we toe moeten werken naar een triple helix innovatieprojectenagenda om de koplopers te kunnen binden.” Iedereen knikt, maar niemand begrijpt wat hij bedoelt. Ronnie en Tierie kunnen het wel uitstekend met elkaar vinden, lopen ook samen hard en winnen zelfs samen de Urban Challenge Race in Solingen, waarin kriskras door de stad allerlei handtekeningen moeten worden opgehaald. Dat doen ze leuk. Toch blijft binnen de coalitie de verhouding met de Liberalen wat gespannen. Vanwege hun gedraai met standpunten, ontstaat er bijvoorbeeld op een gegeven moment naast de al bestaande whatsapp groep, ook een coalitiegroep zonder Ronnie en Lara. Dat gaat natuurlijk al snel mis omdat Marian per ongeluk iets lelijks over de Liberalen in de verkeerde whatsapp groep post. Gelukkig weten we dat weer recht te praten. Dankzij enorme inspanningen slagen we erin met elkaar samen te werken, ondanks de enorme verschillen.

De relatie met onze kiezers wordt echter lastiger. Ik spreek er best veel die uit protest tegen de gevestigde Solingse politiek op ons gestemd hebben. Aan hen kan ik bijna niet uitleggen dat we nu nieuwe vrienden in de politiek hebben gemaakt. Deze mensen snappen helemaal niet dat wij het weer bijgelegd hebben met de politici die in hun ogen de problemen hebben veroorzaakt. Hun hoop was op onze partij gevestigd om de problemen snel op te lossen. Van coalitiepolitiek snappen ze niets. Hoe vaak je ze ook om geduld vraagt, en de parallel trekt met de olietanker die Gemeente Solingen heet, en die slechts langzaam van koers kan veranderen. Ze zeggen het niet altijd expliciet maar soms zie ik in hun ogen hetzelfde wat ikzelf eerder doormaakte: Het verlies van het geloof in de politiek.

Door Johan Weeber