Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” 
Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal.

74 Witte bestelbus

Het online dreigement aan raadsleden die vóór de plannen willen stemmen blijkt afkomstig van een extreemrechtse landelijke actiegroep, Identitair Protest.  Eddie von Broecksack van Solingen Noord zoals het Hoort neemt halfslachtig afstand van deze groep: ”Ze horen niet in de wijk en hun dreigement is niet echt netjes.  Maar dit verderfelijke college met zijn foute raadsleden heeft dit wel zelf uitgelokt door de volstrekt onfatsoenlijke manier waarop men met ons omgaat.” De burgemeester raadt raadsleden, die het dreigement gehad hebben, aan om contact te zoeken met de politie. Dat doe ik. Een dag later krijgen we in de ochtend bezoek van een agent. Ze stelt zichzelf voor als Cootje. Mijn jongste dochter Lissy en ik zitten met haar aan tafel. Het ontbijt is net opgeruimd na de gebruikelijke hectische ochtend van een gezin met twee werkende ouders en drie schoolgaande pubers. Detta en onze twee oudste dochters zijn net in sneltreinvaart vertrokken naar werk en school.  We hebben afgesproken dat Lissy en ik hen zullen informeren. Cootje is een hele rustige, vriendelijke agent die alle tijd wil nemen voor koetjes en kalfjes. Lissy van twaalf vind het prachtig al die aandacht, maar ik val met de deur in huis, want ik moet aan het werk: ”Oké stel, de bel gaat, er wordt op de deur gebonkt of we zien extreme figuren voor ons huis lopen, wat moeten we dan doen…” vraag ik ongeduldig. Lissy kijkt de agente bezorgd aan, maar Cootje antwoord geruststellend: ”Ik heb hier een speciaal noodnummer dat jullie dag en nacht kunnen bellen en dan zijn we gegarandeerd binnen twee minuten hier. Jullie adres hebben we gekoppeld aan ons meldsysteem. Deze figuren weten ook dat er hoge straffen staan op het bedreigen van politici, dus de kans is klein dat ze echt iets gaan doen. Ik hoop eigenlijk stiekem dat ze nu wel eens iets gaan doen, dan kunnen we ze eindelijk oppakken. Maar ik verwacht niet dat er iets gebeurt, hoor.” Ik zie Lissy opgelucht ademhalen. Cootje vertrekt. De dagen erna houden we de voordeur goed in de gaten.  Als er aangebeld wordt kijken we eerst naar buiten voordat we open doen, mobiel in de aanslag. Alle vijf hebben we het noodnummer van de politie als eerste favoriet opgeslagen op onze mobiel. Als we weggaan doen we de deur extra op slot en kijken we eerst om ons heen. Althans, de eerste paar dagen na de dreiging. Daarna zakt het onveilige gevoel wat. Uiteindelijk gebeurt er niks.

Farid komt de winkel binnenwandelen. “Joop, ik heb een plannetje bedacht met een paar vrienden.” zegt hij gehaast terwijl hij naar het kantoortje loopt en mij gebaart mee te komen. Ik zie bij hem de laatste tijd een enorm fanatisme om het islamitisch centrum van de grond te krijgen, vooral aangewakkerd door alle tegenstand. Ik moet toegeven dat ik zelf ook  emotioneel betrokken raak bij het project. Na de zoveelste bizarre actie vanuit Solingen Noord begin ik onwillekeurig te denken dat we ook maar eens iets vreemds moeten uithalen om de tegenstanders te neutraliseren. Het plan van Farid past daar naadloos in. “Luister, zoals het er nu naar uitziet komen we één stem in de raad tekort toch?” Ik knik en Farid zegt: ”Ja ik weet dat jullie nog bezig zijn om anderen over te halen, maar stel dat het niet lukt. Dan heb ik een idee, maar daar wil ik wel jouw toestemming voor, Joop”, zegt Farid met een vreemde twinkeling in zijn ogen. “Vertel eerst maar es,“ zeg ik. Hij vervolgt: “Een maat van me heeft een witte bestelbus, die wil meehelpen. Als we nou eens op de avond van de stemming die twee oudjes, Teddie de Korte en Aster van Reusel van de 50+ partij daarin zetten, en dan een paar uurtjes, zeg zo’n tweehonderd kilometer gaan rijden, en ze dan buiten zetten zonder mobiel of wat dan ook. Ergens in de weilanden. Dan zijn ze gegarandeerd te laat voor de stemming en wordt het zeventien voor en zestien tegen.” Ik zwijg even. Dan zeg ik: ”En hoe wilde je ze dan ín die bus krijgen?” “Nou gewoon”, zegt Farid, “Ik vraag vier maten van me, die zijn beresterk, we wachten ze ergens op, en hop, de schuifdeur gaat open en ze worden naar binnen getild. Schuifdeuren dicht en we gaan rijden. Maar alleen als jij het wilt hè, alleen als jij het wilt Joop.” Ik denk een split-second na. “Farid,” zeg ik, “ik snap dat jij dit in je gedrevenheid voor het plan hebt bedacht, en dat het zeer verleidelijk is, maar dit moeten we niet doen. Dit zou het kidnappen van twee raadsleden zijn, dat is strafbaar en nog even los of dit naar jou of ons te herleiden zou zijn, het is natuurlijk ook niet eerlijk om zo de stemming te beïnvloeden, hè.” Farid loopt leeg: “Niet eerlijk, niet EERLIJK???  Is het wél eerlijk wat die Huberto Rossini van het CDU de wereld inslingert dat onze gelden afkomstig zijn van salafisten uit Saudi-Arabië? Terwijl hij weet dat het niet waar is? Is het eerlijk dat die lui van Solingen Noord eerst zeggen dat ze wel eens een islamitisch centrum willen bezoeken, en als ik ze dan uitnodig en een busje regel, dat ze dan afhaken? En dan ook nog in de krant zeggen dat ze nooit een uitnodiging hebben gehad. Is dat eerlijk?  Of dat Solingen Noord en sommige politici ons, goede Solingse moslims, over één kam scheren met terroristen?  Is dat eerlijk? Eerlijk? Praat me er niet van!” En zo raast Farid nog even door. Ik laat hem uitrazen en voel met hem mee. Je moet wel heel sterk in je schoenen staan als je gemeenschap zó oneerlijk wordt bejegend om zelf wél eerlijk te blijven. Opeens schiet me wat te binnen en ik zeg:” Het is natuurlijk geen kidnapping als Teddie en Aster vrijwillig meegaan in die bus….kun je daar niet wat op verzinnen?”

Door Johan Weeber