Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” 
Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal

77. Trophy Wife

Er moet door het gedoe rondom de VLB kazerne veel tijd worden gestoken in het op één lijn  houden van de coalitie van SDAP, Grünen, Dem’77, Liberalen en onze partij. Een coalitie met zoveel diverse partijen kent van nature al een wankel evenwicht. Als dan ook nog één partij, zoals in dit geval de Liberalen, zich een keer niet houdt aan de afspraken, hebben andere partijen de neiging om zich ook niet aan andere afspraken te willen houden.  Vooral niet bij onderwerpen die ze “door de strot” geduwd zijn in de coalitieonderhandelingen. Dat zorgt voor spanning. We zitten als coalitie op een andere manier bij elkaar dan voorheen. De gezichten staan strakker, er worden minder grappen gemaakt en om het minste of geringste vliegen we elkaar in de haren. We zitten zogezegd even in “een coalitiedipje”, zoals Michael van de Grünen dat noemt. John stelt voor om een weekend met zijn allen de hei op te gaan om alles goed uit te praten, maar Romero en Daisy voelen daar niets voor:” O nee, nog een weekend politiek kost me mijn huwelijk”, zegt Daisy “en bovendien, het maakt toch niet goed wat er gebeurd is.“   

De oppositie ruikt de spanning tussen ons, en probeert met vernuftige moties over onderwerpen, waarvan ze weten dat hierover verdeeldheid heerst in de coalitie, steeds wiggen  in de ontstane scheurtjes te drijven. Dit dient maar één doel, de coalitie laten breken en nu zelf aan de macht te komen. Er zijn heel wat achterkamertjes nodig om de boel steeds weer te lijmen. Soms lukt dat, maar het gebeurt ook vaak dat elders weer opeens een nieuwe scheur ontstaat. Als ik aan vrienden of familie vertel  hoe het er aan toe gaat, hoor ik vaak: ”O ja, dit is nou exact de reden waarom ik niets met politiek heb. Dat John en jij dat kunnen Joop, respect.” Soms wordt eraan toegevoegd: ”Maar het zegt ook wel iets over jullie dat jullie dit wel kunnen.  Waar je mee omgaat, word je mee besmet.” Wat ik uiteraard niet helemaal kan ontkennen. Zoals mevrouw Hikes van het CDU zei op een avond tegen me toen ze afscheid nam van de raad: “Joop, jullie zeggen nou wel steeds dat jullie geen politici zijn maar jullie zijn veel politieker geworden dan menigeen hier in deze raadszaal.” Na even nadenken heb ik het maar schoorvoetend als een compliment opgevat.

In plaats van een weekend op de hei lukt het uiteindelijk om een vrijdagmiddag te prikken in een omgebouwde boerenschuur net buiten Solingen. We houden daar onze zogenaamde midterm review, een evaluatie halverwege de collegeperiode. Het is 2016, over twee jaar zijn er weer verkiezingen. De partijen hebben hun wensenlijst voor de komende twee jaar op tafel gelegd. Uiteraard willen John en ik alle nieuwe voorstellen, net zoals ten tijde van het opstellen van het akkoord, gedegen zakelijk onderbouwd zien. Eigenlijk is dat onze belangrijkste inbreng in de onderhandelingen. En daarmee hebben we al miljoenen aan onzinnige of overbodige uitgaven van gemeenschapsgeld weten te voorkomen. En de lasten weten te verlagen. Alleen in het Sociale Domein, de verantwoordelijkheid van wethouder Lara Burger van de Liberalen lijkt er niet op geld te sturen. De éne na de andere onverwachte kostenpost of onzekerheid vliegt ons om de oren. Lara slaagt er niet in, ondanks haar uitvoerige en van stevige gebaren voorziene betogen, John en mij duidelijk te maken hoe deze sector werkt. Af en toe bekruipt ons de vraag of ze het zelf wel helemaal begrijpt. Maar dat kan bijna niet anders, het is jarenlang haar werk geweest toen ze nog voor een overheidsadviesbureau werkte. We moeten er dus maar vanuit gaan dat ze een specialist is die weet waar ze het over heeft. En dat die hele sociale sector niet met geld kan omgaan. Verschrikkelijk voor de mensen die afhankelijk zijn van deze sector.

Voor Romero de Tetter van de SDAP is een het realiseren van een moskee nog steeds een belangrijke verkiezingsbelofte. Hij heeft inmiddels een nieuwe locatie op het oog, nabij de Bahnhof, en wil daar graag afspraken over maken nu de VLB kazerne niet is doorgegaan. Dat ligt natuurlijk erg gevoelig in deze coalitie. Er wordt flink op elkaar ingepraat. Vingers priemen, stemmen verheffen zich. Lara en Ronnie van de Liberalen trekken zich een aantal keren terug op de toiletten van de boerderij om even te kunnen overleggen. Maar uiteindelijk gaan ze akkoord, mits er een goede prijs voor de grond wordt behaald en mits de communicatie naar de stad optimaal wordt geregeld. Tot eenieders verbazing vragen de Liberalen verder niets terug voor medewerking aan dit voor hen zo gevoelige dossier. Pas later vragen John en ik ons af of de Liberalen op dat moment al bezig waren om afscheid te nemen van deze coalitie.

Ronnie Verkoel, de Liberale fractievoorzitter, is een breedgeschouderde joviale vent. Er schemert wat beginnend grijs door zijn kortgeknipte haar. Aan zijn postuur en houding kun je aflezen dat hij militair geschoold is. Hij heeft een knappe jonge vrouw, ook dat past helemaal in het plaatje. Cora Kerkuil van de Tierpartei fluisterde afgelopen maand tegen me op een receptie waarbij ook de partners uitgenodigd waren: “Kijk eens, daar hebben we soldaat Ronnie met zijn trophy wife.” “Je bent jaloers” grapte ik terug.

Als militair is Ronnie erg gezagsgetrouw. Hij komt altijd opdraven als burgemeester Schumacher aangeeft dat ie de fractievoorzitters wil spreken. Ook al gaat het over iets onbenulligs. Ik probeer juist deze bijeenkomsten zoveel mogelijk te mijden. Maar deze keer is er een agendapunt waar ik iets over wil zeggen. Ronnie komt binnenvallen met een militaire groet naar de burgemeester, hand aan zijn hoofd: “Present, mijnheer.” Na afloop spreekt Ronnie me aan en zegt: ”Wij moeten eens een biertje gaan drinken, Joop. Het zit me niet lekker dat wij de enige rechtse partij zijn in deze extreemlinkse coalitie.” Ik sputter verontwaardigd tegen, maar hij slaat met een daverende lach een hand op mijn schouder. We prikken een datum.

Door Johan Weeber