Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” 
Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal

79. Bestuurscrisis

John en ik zitten met Romero en Marian (SDAP), Daisy en Tierie (Dem’77) en Hildegonda, en Michael (Grünen) bij elkaar in de collegekamer op de zevende etage van het Huis van de Stad. We hebben crisisoverleg, hoewel je dat niet kunt afmeten aan de onderlinge sfeer. We hebben elkaar de afgelopen twee coalitiejaren steeds beter leren kennen. En heel langzaam is het vertrouwen gegroeid. Hoewel we verbaal heel wat met elkaar afgevochten hebben. Misschien wel juist dankzij die gevechten, respecteren we elkaar inmiddels wel zoals we zijn.  Humor is een belangrijke bindende factor, er wordt veel gelachen. Zelfs over de iPad affaire, lange tijd een open wond, kunnen we inmiddels grappen maken. Zo is de standaardgrap van Michael, als ik ergens binnenkom waar hij ook aanwezig is: ”Mensen, hou je ipad vast, Joop komt binnen.” John en ik zijn gewend geraakt aan deze bijzondere lieden die een stad mogen besturen. Maar omgekeerd worden ook John en ik, hoewel wij aanvankelijk gezien werden als vreemde Marsbewoners, inmiddels door de rest gewaardeerd om onze zakelijke en strategische inbreng.  Misschien is juist door de diversiteit deze coalitie zo sterk. Door sommigen wordt dit herkend, door anderen niet. Aangewakkerd door fakenews vanuit de oppositie krijgen we soms bakken met bagger over ons heen van de bekende stuurlieden aan de wal. Het schijnt bij politiek te horen. 

Het is warm in de kamer, de ondergaande zon schijnt nog fel naar binnen. Het is hoogzomer, vlak voor het reces. Daisy kijkt naar buiten en mompelt iets over een lekkere timing van de Liberalen. Nu zij uit de coalitie zijn gestapt, hebben we geen meerderheid meer. We spreken er lang over of het nu te verwachten was geweest dat de Liberalen er vroeger of later uit zouden stappen. Sommigen, waaronder ik, blijken wel signalen te hebben gehad. Ik doe verslag van het gesprek bij Ronnie thuis. Feit blijft wel dat de Liberalen nooit open gecommuniceerd hebben dat ze niet tevreden waren met deze coalitie. De woorden electoraal opportunisme vallen. Hoe dan ook, het blijft het een lelijke verrassing voor ons, en ook voor de stad. Er zijn bij ons en de collega’s al verbijsterde mails binnengekomen van Solingen Onderneemt en enkele andere belangenbehartigers wat de Liberalen in godsnaam bezielt met deze stap en of het besturen van de stad nu niet in gevaar komt.

Als coalitie zitten we inderdaad in een gevaarlijke positie. Niet alleen omdat allerlei besluiten uit ons programma kunnen worden weggestemd of teruggedraaid, maar ook omdat via een motie van wantrouwen één of zelfs alle wethouders kunnen worden weggestemd. Die daarna ook per direct moeten opstappen. Dat zou enorm schadelijk zijn voor het besturen van de stad,  dat stopt dan per direct tot er een nieuw college is benoemd. En we weten uit ervaring dat dat maanden kan duren. We proberen in te schatten hoe groot die kans is. Dat is best lastig. Iedereen denkt het zijne van het verantwoordelijkheidsgevoel van de collega’s. Romero vraagt ”Joop, jij hebt destijds met dat clubje met christenen en Solingen Vooruit onderhandeld, hoe schat jij het in?” Ik antwoord zuchtend: “Ik merk dat ze nog steeds wraakzuchtig zijn over onze tegencoup twee jaar geleden. Met name Leo Prins, Eddie de Korte en Karel Koning, dus ik sluit niets uit.” Michael zegt:” Maar ze weten toch dat de stad onbestuurbaar wordt als ze iedereen wegsturen? En zouden de Liberalen dan ook hun eigen Lara wegstemmen? Ik weiger dat te geloven.” John brengt daar tegenin: ”Ik betwijfel of ze zich realiseren dat de wethouders meteen wegmoeten.  Ik heb gehoord dat de meesten denken dat we dan demissionair worden, net als in de landelijke politiek en dat we gewoon door mogen besturen totdat er nieuwe wethouders zijn benoemd.” Tierie zegt: “Ja, dat denk ik ook. En ik denk dat Lara de eer aan zichzelf houdt en snel opstapt. Een wethouder zonder steun van de eigen fractie is natuurlijk een onmogelijke positie. Ik vind dan ook dat we een persbericht uit moeten doen waarin we vragen wie van de partijen zich bij ons wil voegen om de coalitie weer compleet te maken. En dan ben ik best bereid over mijn schaduw heen te stappen en bijvoorbeeld één christelijke partij te accepteren.” Hij zegt het op zijn typerende manier, strakke blik, licht bekakt maar met een zweem van humor, die de meesten echter niet opmerken.

Uit onze ipads  klinkt vrijwel gelijktijdig de toon van een binnenkomende email. Die is van Karel Koning. Vanwege de ontstane situatie wil hij morgenavond een verantwoordingsdebat als voltallige raad. Bespreken wat er nu moet gebeuren, nu het college niet meer kan rekenen op steun van de meerderheid. “Zie je wel”, zegt Daisy, hij gaat al helemaal uit van een motie van wantrouwen richting ons allemaal.” Tierie zegt: ”Volgens mij moeten we gewoon een voorstel doen aan de raad, namelijk dat we graag partijen willen uitnodigen zich bij ons aan te sluiten, wie het eerst komt, het eerst maalt.” John zegt: ”Dan zetten ze voor het blok, we moeten de raad een paar keuzemogelijkheden geven, allereerst inderdaad wat jij voorstelt, maar ook het doorbesturen met een minderheidscoalitie en dan wisselende meerderheden zoeken, en tot slot ook dat we allemaal opstappen en de onderhandelingen opnieuw gaan plaatsvinden.” Tegen dat laatste komt fel protest van de anderen, Romero zegt: ”Kom op zeg, we gaan ons hoofd toch niet op het hakblok leggen en dat serieus aan de raad voorstellen?” en ook Daisy zegt: ”Nee, als ze dat willen moeten ze dat zelf maar verzinnen, ik ga ze niet op ideeën brengen zeg.” Uiteindelijk komt ook het wegstuurscenario wel in het stuk te staan, maar zo raar weggemoffeld dat meteen duidelijk is dat de coalitie dát per sé niet wil. Goed om te weten voor onze tegenstanders. De gevolgen daarvan worden de volgende avond duidelijk.

Door Johan Weeber