Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” 
Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal.

82. Veranda

Het is hoogzomer en bloedheet. Ik kijk naar de schaduwrijke veranda in de tuin achter mijn winkel. Daar zit een kleine, gezette, vroegkalende man van een jaar of vijfendertig druk op zijn telefoon te typen. Het is Romero de Tetter van de SDAP. Hij draagt een korte broek en T-shirt met verbleekte rode roos, hippe bril, zijn voeten in een teiltje met ijswater. Onze veranda is deze zomer veranderd in een populaire vergaderplek voor weggestuurde politici in Solingen. Romero is zoals altijd veel te vroeg. Het is niets voor hem om thuis te zitten. Hij is een snelle denker en prater, en heeft “geen rust in zijn kont”. Hij is gewend om lange dagen te maken, en werkt ook vaak delen van de nacht door. En dan nu dit. Hij noemt het lachend een gedwongen vakantie. Maar ik zie dat het een marteling voor hem is om nu al weken niets te kunnen doen voor de stad die hem zo aan het hart ligt. Dan komen Daisy, van Dem’77 en Marian,  fractievoorzitter SDAP binnen. Eigenlijk de kerngroep waarmee we destijds begonnen waren met de “coalitiecoup” in het Falch hotel. Daisy is boos op de afwezige John en zegt: ”Hoe kan hij nu zo snel geregeld hebben dat ie maanden gaat lopen in Portugal? En dat terwijl we best wat te bespreken hebben dacht ik zo.” Romero zegt: ”John is een echte vooruitdenker, die wist al dat we weggestuurd zouden worden en heeft meteen via zijn buurman, die toch al zou gaan lopen, geregeld dat ie mee kon.”

Ik schenk iedereen zelfgemaakte ijsthee in en zeg: ”Waar gaan we het over hebben vandaag mensen, de vorige keer hebben we urenlang gescholden op de christelijke partijen, ik mag hopen dat we nu wat kunnen verzinnen om de boel weer op de rit te krijgen.” Marian vraagt me: ”Maar ik begreep dat jullie John ook nog allerlei acties op touw heeft gezet vlak voor zijn wandeltocht?” Romero vult aan: ”Ja, hij zou de Liberalen weer aan boord proberen te krijgen, zodat we gewoon weer met hetzelfde college verder kunnen.” Ik vertel dat John contact heeft gezocht met de voorzitter van de landelijke Liberalen.  En daarnaast nog een extra poging doet om via Harm Wageningen, die onze (Liberale) premier goed kent, onze eigen Liberaal Ronnie Verkoel van hogerhand terug te laten fluiten.  En weer in onze gelederen te dwingen. Maar dat valt nog niet mee want, zo zei de voorzitter: ”Onze lokale liberale fracties zijn volledig autonoom bij het maken van lokale politieke beslissingen.” John had daar nog cynisch aan toegevoegd: ”Net zoals als bij jullie dwingende stemadvies richting de lokale fractie over die VLB kazerne zeker”, maar daar wilde de landelijke Liberale voorzitter niets van horen. Hij was ook al benaderd door diverse ondernemersorganisaties die furieus waren over de Solingse Liberalen, maar die had hij hetzelfde antwoord gegeven. “Conclusie”, zeg ik, “niet alleen lokaal zijn de Liberalen zwaar onbetrouwbaar, ook landelijk hebben we niks aan ze. Er loopt nog een zwak spoor naar onze premier via Harm, maar we kunnen er niet op rekenen dat dit lukt. Ik denk dat een lijmpoging met de Liberalen buitengewoon onwaarschijnlijk is”. “Toch maar met Tedje dan” grapt Romero, verwijzend naar de voorman van Solingens 50+ partij, wat een walgende uitdrukking op het gezicht van Daisy teweegbrengt. Zij zegt: ”Nee, ik heb in tegenstelling tot jullie de lijn met de christenen wel open gehouden. Leo en Huberto willen hoe dan ook opnieuw verkennen en formeren, waarbij alle partijen betrokken worden. Lijmpogingen of 1 partij uitnodigen en daarmee gaan samenwerken zit er allemaal niet in. Dus reken maar op een lange, hete zomer. Samen met Schumacher hebben ze ook al een verkenner gevonden. Hr Felix, die ook het college van Wuppertal weer opnieuw geformeerd heeft.” Die naam zegt me wel iets. Ik google even op zijn naam en dan weet ik het weer.

Heer Felix woont samen met de bekende architect mevrouw Francis in Wuppertal. In een prachtig zelf ontworpen villa aan het enige meer dat de stad rijk is. Toen ik nog voor ‘s lands grootste kruidenier werkte heb ik eens met dit echtpaar te maken gehad. Ze woonden toen boven onze EDK supermarkt in de binnenstad van Frankfurt, die verbouwd moest worden. Het was een monumentaal pand, waar mevrouw de architect nogal uitgesproken ideeën over had. Die stonden nogal haaks op de praktische inslag van ons supermarktbedrijf. Zo moest er een glazen vloer komen en een riviertje, dat in de Middeleeuwen op die plek had gelegen, moest terugkomen in de winkel, tussen de stellingen en het kassapark in. Onhaalbaar, maar als we haar de ontwerpopdracht gaven, zou alles goed komen. Zo niet, dan zouden we hen op ons pad vinden in de bezwarenprocedure. Dat laatste gebeurde, want we durfden echt niet met deze architect in zee. Na vier jaar (!) procederen wonnen we. Maar die wraak was niet zoet genoeg. Bij de start van de bouw was mijn collega projectmanager “vergeten” het architectenpaar, onze bovenburen, te informeren over de aard van de verbouwing en het tijdstip waarop. Om tijd te winnen begonnen we op zondagochtend, zodat de winkel de maandag van de week erna weer open kon.  Een verbouwing begint eigenlijk altijd met het binnenrijden van een drilmachine, wat op zich al een enorme herrie maakt. Als dat apparaat vervolgens de tegelvloer eruit begint te drillen, lijkt het alsof op korte afstand een kanon wordt leeggeschoten, gecombineerd met een lichte aardbeving.

En zo kon het gebeuren dat op een zondagochtend mijnheer Felix en mevrouw Francis met een schreeuw wakker werden in een hevig trillend bed. In een reflex sloegen zij  de armen om het hoofd, er klonk een oorverdovend lawaai. Nadat ze door hadden dat dit niets te maken had met de alcohol van de avond ervoor, keken ze elkaar verwilderd aan door een bruine mist van stof, die langzaam door de vloer van het luxe appartement opsteeg richting het plafond.

Door Johan Weeber