9 Zure Haring

Het interieur van de Haring ziet er nog hetzelfde uit als tien jaar geleden. De tand des tijds heeft wel zijn werk gedaan. De leren banken zitten vol scheuren, het schuimrubber puilt erdoor naar buiten. De meeste tafels zijn afgebladderd. Ik zie geen personeel. De mensen die aanwezig zijn, hebben hooguit een glas water of thee voor zich staan. Er is een ruit gesneuveld, die is dichtgetimmerd met een triplex plaat. Mijn mond valt open als ik zie dat er achter de bar twee grote portretten naast elkaar hangen: links Potin en rechts Bidet. John ziet me kijken en mompelt dat dit verplicht is in verband met de horecavergunning.  We lopen naar een tafeltje achterin.  Daar zit Mark Marble, de eigenaar van de Haring met onze oud-fractievoorzitter Sjoukje en een mij onbekende man. Ik word uitgebreid begroet en gefeliciteerd met mijn “wederopstanding”. Farid herken ik pas als ie zijn mond opendoet.  We omhelzen elkaar en ik vraag Farid naar zijn grote bos blonde krullen. Hij zegt op zachte toon dat dat is om herkenning als Marokkaan te voorkomen. Of ik niet weet dat er bijzondere regels gelden voor bepaalde groepen in Duitsland. Sinds Bidet aan de macht is. Etnisch profileren, wat ooit voor zoveel opschudding zorgde bij de belastingdienst en de politie, is standaard overheidsbeleid geworden. Ik kan niet geloven wat ik hoor. Mark vertelt dat hij een deel van zijn personeel met buitenlandse roots moest ontslaan. Puur op basis van hun achternaam. Een wetswijziging maakte mogelijk dat ambtshalve kon worden bepaald dat mensen met buitenlandse achternamen geen werkvergunning kregen in Duitsland. De officiële reden was dat de eigen inwoners van Duitsland als eerste aan werk geholpen moesten worden en arbeidsmigratie moest worden tegengegaan. Mark vertelt verder dat hij in 2024 weer een doorstart had kunnen maken. Een groot deel van de horecazaken aan de Markt was failliet gegaan door de coronacrisis. En nog steeds is er sprake van dalende omzetten, huizenprijzen, inkomsten, en stijgende armoede. Er zijn weer wachtlijsten voor de zorg maar ook om een auto te kunnen kopen. Mark zegt: “Ik heb serieus overwogen om de naam van mijn zaak om te dopen in “De Zure Haring”. We lachen maar ik voel me moedeloos worden als ik alle verslechteringen hoor van de “nieuwe wereldorde” zoals dat genoemd wordt door Bidet en zijn medepolitici. John schraapt zijn keel en zegt: “Die apartheidsregels waren voor mij, en voor de anderen hier aan tafel, de spreekwoordelijke druppel om iets te gaan ondernemen tégen het regiem en anderen die verantwoordelijk zijn voor deze zogenaamde nieuwe wereldorde. Zoals wij hier zitten zijn we namelijk “van de radar” verdwenen voor de overheid. We hebben geen geïmplanteerde multichip meer, en we laten geen digitale sporen na.  De overheid kan ons dus niet traceren, wij kunnen het land in- en uit vliegen met onze vliegtuigjes, onder de radar, en daar houden ze niet van. Daarnaast hebben we een flink aantal mensen zoals Sjoukje, Mark en Farid die nog wel een min of meer normaal leven leiden in Solingen. Veel mensen steunen ons en helpen met onze verzetsdaden. Maar tot nu toe blijft een bevrijding of revolutie helaas uit. Daarvoor moeten we nog veel werk verzetten.” John zit voorovergebogen en praat gedempt. Het hele tafereel doet mij denken aan een scène uit een oude film over de Tweede Wereldoorlog.  Ik voel me somber worden als tot me doordringt dat we in vele opzichten weer terug zijn in deze tijd.

Dan gaat de krakende deur open, ik zie Mark opkijken, zijn ogen worden even groot. Stappen komen in onze richting. Niemand verroert zich. Mark staat op om een stoel te pakken en aan te schuiven. En daar schuift niemand minder aan dan onze burgemeester Dieter Verhufe. Ook hij is tien  jaar ouder geworden, behoorlijk kaal, er zijn rimpels rond zijn mond en ogen verschenen. Maar hij heeft nog steeds die joviale blik in zijn ogen. Hij schudt me hartelijk de hand en zegt: “Joop, dat ik jou hier zie zitten, dat vind ik geweldig nieuws. Ik heb je verhalen gevolgd voordat de nieuwe wereldorde zijn intrede deed, en ik vind het echt verschrikkelijk wat jij hebt meegemaakt, en dan doel ik niet alleen op dat vliegtuigongeluk, maar ook op wat je te verduren hebt gehad in de lokale politiek. Ik zal je vertellen, ik ben enorm blij dat die gemeenteraad en dat college is opgedoekt. Ik heb nu tenminste een normale baan met targets die gehaald moeten worden. Heerlijk, dat past veel beter bij me dan al dat democratische geneuzel.  Tijdens de coronacrisis was de raad al buitenspel gezet, geweldig was dat. Het werk bestaat immers grotendeels uit het aansturen van allerlei praktische zaken die geregeld moeten worden, daar heb je helemaal geen politiek bij nodig. Sterker nog, dat werkt vaak alleen maar tegen zo’n stad…” en terwijl hij doorpraat, daar was hij tien jaar geleden ook al erg goed in, schuifel ik onrustig heen en weer op mijn stoel. Ik kijk af en toe naar John, om te peilen wat hij van Dieter vindt, maar die vertrekt geen spier. Dieter ziet op een gegeven moment mijn onrust. Hij zwijgt, doet zijn bril af, en zet een knopje op het montuur om. Hij buigt zich voorover over de tafel in mijn richting en zegt zacht, maar met een grote grijns: ”Ach natuurlijk Joop, dat wist je natuurlijk nog helemaal niet, de anderen weten het allang maar eh……ik ben De Mol, hahaha, ik werk samen met jullie in het verzet, sstttt, niemand mag het weten, en vooral die Bidet-russen niet.” De anderen barsten in een daverend gelach uit. Nadat ik van de schrik ben bekomen en een biertje krijg aangeboden ontspan ook ik eindelijk wat.  We proosten op elkaar. John neemt het woord. Hij ontvouwt op gedempte toon zijn plannen. Iedereen luistert geconcentreerd. Af en toe wordt een vraag gesteld. De ontspanning die ik na mijn eerste biertje voelde, voel ik met de minuut wegzakken en omslaan in een daverende hoofdpijn.

Door Johan Weeber