31 Trainingscentrum
John en ik zitten met twee andere verzetsmensen in een auto. Good old Maurits zit achter het stuur, zwaarlijvig en zwetend. We zijn op weg naar Apfeltern, waar we tweehonderd paramilitairen opleiden. Niet in Berkenwald, zoals we hebben laten vallen bij Ronnie. Direct nadat het Regiem het leger naar Berkenwald had gestuurd, hebben we Ronnie gebeld. Ronnie ontkende in alle toonaarden dat hij iets door had gegeven. Hij zei dat John en ik elkaar maar eens diep in de ogen moesten kijken. Een bizarre beschuldiging en erg ongeloofwaardig, maar we kunnen hem niet ontslaan. Hij weet te veel over ons en onze beweging. Daarnaast is hij momenteel onze enige troef die direct toegang heeft tot de beveiliging van het Regiem. We praten er nog even over door terwijl de auto verder sukkelt met 80 km per uur, de maximumsnelheid op snelwegen tegenwoordig. Niet vanwege stikstof, maar vanwege het tekort aan brandstof, dat op rantsoen is. John krijgt een ingeving: ”We moeten die ruimte van Ronnie onmiddellijk laten screenen op afluisterapparatuur. Het zou natuurlijk kunnen dat Ronnie de waarheid spreekt.” Ik knik en pleeg een paar telefoontjes om het te regelen. Ik moet ook nog een telefoontje plegen, om dames van lichte zeden te ronselen voor het verzet, maar ik stel het uit. Ik kijk uit het raam naar het dystopische landschap. Ik zie vervallen industrieterreinen, muren van bedrijfsgebouwen, als ze nog overeind staan, vol met graffiti. Voorheen groene weilanden zijn veranderd in bruine moerassen. Er zijn nagenoeg geen boerenbedrijven meer in ons land. Op enige afstand van de snelweg, aan de rand van dorpen, zie ik betonnen skeletten staan van nooit afgebouwde wooncomplexen. Net als in Spanje in de financiële crisis van de jaren negentig van de vorige eeuw, zie je het betonstaal eruit steken. Destijds zagen wij dat hoofdschuddend aan, maar hetzelfde is nu in ons land te zien. Ik zit opeens bijna met mijn hoofd tegen het dak van de auto. De snelweg golft als een idioot. Af en toe moet Maurits met een snelle manoeuvre een gat in de weg ontwijken. Er zijn geen strepen meer te zien, of heel vaag en de vroeger zo duidelijke bebording is volledig groen uitgeslagen. De bijrijder van Maurits is Ivar, een jongeman van in de twintig. Toen zijn beide ouders werden opgepakt vanwege het overtreden van de avondklok, de hond was weggelopen, brak er iets in Ivar. Hij meldde zich bij een van onze geheime meldpunten en heeft zich ontwikkeld tot een uiterst kundige, zeer slimme verzetsstrijder. Zijn baan bij een bouwbedrijf was lange tijd nog zijn enige zekerheid geweest. Echter, een jaar of vijf geleden begon de hele bouwproductie ineen te storten. Hoewel er nog een enorme schaarste aan woningen bestond. Eén ding had Bidet in mijn ogen wel goed gedaan. De Wet op de Ruimtelijke Ordening, waardoor iedereen in ons land tot in den treure over elk bouwproject kon meepraten, had hij per decreet afgeschaft. Duurde het voorheen jarenlang totdat je een bouwvergunning kreeg, nu werden ze automatische drie weken na indienen verleend. Het leidde tot een enorme hausse aan bouwprojecten. Natuurlijk niet allemaal even fraai, maar er werd tenminste iets aan de schrijnende woningnood gedaan. Veel jongeren woonden in tentenkampen. Het ene na het andere appartementencomplex werd nu uit de grond gestampt. Maar het was te laat. Vandaar de betonnen skeletten. Mensen hadden geen geld meer om de appartementen te kopen, er was inmiddels door de naweeën van de coronapandemie grote werkeloosheid ontstaan. Het basisinkomen werd ingevoerd maar daar kon je geen hypotheek van een paar ton op nemen of een huur van € 700,- per maand van betalen. Dan hield je maar een paar honderd euro over om van te leven, het leven dat toch al veel duurder geworden was door hogere belastingen. De woningmarkt stortte aldus in, aannemers gingen in groten getale op de fles. Ook Ivar raakte vorig jaar zijn baan kwijt, hoewel hij werkte bij een van de gezondste familiebedrijven in de bouw.
De eigenaar, Aad van der Morf, een Kwoot500 ondernemer, had toen al enkele jaren zijn privégelden in het bedrijf gestoken als enige mogelijkheid om het te doen voortbestaan. Uiteindelijk was ook Aad door zijn geld heen en ging het prachtige bedrijf failliet. Tweehonderdvijftig mensen kwamen op straat te staan. Ivar kon zich vanaf dat moment helemaal op het verzet richten. Met behoud van basisinkomen. Dat was dan wel weer een geluk bij een ongeluk. We naderen Apfeltern, dat bekend staat om zijn schitterende tuinen, die nog steeds druk bezocht worden. Het is een goedkoop uitje, ook voor mensen met een laag inkomen betaalbaar. Ons trainingscentrum ligt afgelegen op een eiland in een meer, dat is ontstaan door een zandafgraving in een oude meander van de Maas. Het eiland is slechts bereikbaar via één weg over een dijk. We rijden de dijkweg op. Halverwege staat een controlepost, die eruitziet als toegangspoort tot Camping het Groene Eiland. Er staat een slagboom en een gebouwtje. Als ik goed kijk zie ik in de bosjes een stalen hekwerk waarmee het eiland ’s nachts compleet wordt afgesloten. Ik weet dat het eiland ook omringd is door zeemijnen, die in verband met recreatievaart elektronisch aan- en uitgezet kunnen worden. Voorheen zat op het eiland inderdaad een camping. De eigenaar is ermee gestopt en heeft het eiland cadeau gedaan aan het verzet, uit protest tegen het Regiem. Het kunstmatige eiland staat op geen enkele kaart. Nadat we geïdentificeerd zijn rijden we verder. We rijden de camping op, die bestaat uit een aantal terreinen met allemaal chalets van hetzelfde type. We zien wat mannen in burgerkleding rondlopen. Elk terrein heeft in het midden een speelveld. De speeltoestellen zijn vervangen door schietschijven, omringd door schuimrubberen geluiddempers. Op een volgend terrein zien we een militaire hindernisbaan. Verder wijst niets erop dat hier tweehonderd man, getraind worden om het Regiem te kunnen afzetten. We rijden naar chalet nr 78, waar de commandopost is gevestigd. We kloppen aan. Een stralende Rennie Fisher doet open in gevechtstenue.
Door Johan Weeber
