45 Seafood Salad

Het begint licht te worden. Ik zit nog steeds aan tafel in het vakantiehuis. Ik heb niet geslapen. Ik heb het niet eens geprobeerd. Mijn hoofd tolt van de vraagtekens die ik heb bij alles wat ik heb meegemaakt de laatste dagen. Met de ontvoering van Romero en het verdwijnen van John lijkt het er steeds meer op dat ik er alleen voorsta. Om 6:30 gaat mijn cryptofoon. Ik schrik op uit mijn gepieker. Ik neem op, het is Ivar die zegt: ”Zo Joop, ja ik dacht die is wel wakker als voormalig supermarktondernemer.” Ik brom wat en hij zegt: ”Dat vroege opstaan is er bij mij wel ingeramd in de bouwwereld. Als ik vroegûh om 7:00 op kantoor aankwam, stond het hele parkeerterrein al vol. Ook de kantoorpeopletjes begonnen net zo vroeg als die bouwf*ckers.” Ivar spreekt met zijn onvervalste karakteristieke Haagse tongval. Hij vervolgt dat hij de vier wurgdames zover heeft dat ze “aan de slag willen” met de top van het Regiem. Ze hebben een heel plan ontwikkeld om de top om te brengen. Ik luister ademloos. Aan het einde van het gesprek zeg ik: “Geniaal, Ivar. Maar er is wat gedoe waardoor ik even ruggenspraak moet houden. Ik kom erop terug.” Ik bel Farid. Ik leg hem het idee van Ivar voor. En maak hem deelgenoot van mijn twijfel of we dit moeten uitvoeren zonder John daarin te kennen. En dan hebben we ook nog het leger van Rennie Fisher dat inmiddels wel zo’n beetje klaargestoomd moet zijn voor de grote aanval. Het wapentuig staat al in een loods op Schiphol.  Eigenlijk hebben we een luxeprobleem dus, omdat we twee mogelijkheden hebben om het Regiem aan te pakken. Farid kan heel goed vraagstukken terugbrengen tot de juiste proporties en hij zegt: ”John is zoek, we hebben vier moorddames beschikbaar en een compleet leger met wapens. Ik speel wel es Stratego met mijn jongens en heb geleerd dat je niet meteen je zwaarste geschut in stelling moet brengen. Laten we dus eerst het plan Ivar uitvoeren. Als dat mislukt hebben we nog iets leuks achter de hand.” Ik vind het een goed idee. Ik bel Ivar.

Enkele weken later zitten we in restaurant Kats aan de Scheveningse Haven. Vroeger was dit het chique Catch, maar het chique is er wel vanaf sinds de coronacrisis. Alle pluche ronde banken zijn weg, er zijn nu simpelweg drie kale verdiepingen met lange houten picknicktafels en eenvoudige houten klapstoelen. Als vissersvrouwen verkleedde serveersters brengen grote schalen met kibbeling rond en wie echt eens wat te vieren heeft, eet Noordzeekrab, al of niet in saladevorm. De verschillende soorten oesters en kreeften die vroeger op de kaart stonden, zijn te duur voor de verarmde bevolking van Den Haag. In het begin van de crisis was er nog wel wat aanloop van ambassadeurs en diplomaten met geld.  Maar toen alle banden met het buitenland, behalve Rusland, werden doorgesneden door de regering Bidet, was ook dat afgelopen. Het roer ging om. Farid en ik zitten aan een tafeltje bij het raam, met zicht op de Haven. Het zicht wordt ernstig belemmerd door een enorm jacht, dat afgemeerd ligt. Bij de loopplank staan twee beveiligers. Ook op het schip zie ik een aantal mannen met oortjes rondlopen. Een luik in het achterschip staat open. Het ziet eruit als een enorme garagebox, ik zie een speedboot en een dure auto staan. Allerlei leveranciers rijden af en aan om spullen af te leveren. Ik zie onder andere een geluidsinstallatie, stoelen, tafels, drank, nog meer drank en veel dichte kisten aankomen. Die worden allemaal opengemaakt door de beveiliging en na inspectie met een norse hoofdknik goedgekeurd. Op een gegeven moment komen er vanuit een zijdeur van Kats twee personeelsleden, gekleed als vissersvrouwen. Eentje loopt voorop en eentje achter. Tussen zich in dragen ze een langwerpige stalen schaal van wel een meter of twee, Seafood Salad staat er in witte sierlijke letters op de transparante folie, waarmee de enorme salade is afgedekt. Tot vier keer toe lopen de vissersvrouwen via de loopbrug naar binnen met zo’n salade. De beveiligers hebben alleen maar oog voor de knappe blonde vrouwen. Ze zien niet dat eenmaal binnengekomen de salades tot leven komen. Vier gespierde vrouwen schrapen de salade van zich af en maken zich in een van de hutten klaar voor hun opdracht in de Wappie Wybe, want dat is de boot waar we naar kijken. Vanavond geeft Wybe Hagen van het Regiem een groots feest ter ere van de doop van zijn fonkelnieuwe schip. Een boot van vierennegentig meter lang, die minimaal vierennegentig miljoen gekost heeft. Bidet himself zal het touw doorsnijden waarna een van de flessen duurste champagnes die nog verkrijgbaar zijn kapot zal slaan op de romp van het schip. Dat schip heeft Hagen kunnen kopen doordat hij Minister van Sozialer Wohnungbau und Raumplanung is. Een functie waarbij ongebreidelde rijkdom vergaard kan worden. Immers, sinds de nationalisatie van alle huurwoningen, komen er jaarlijks miljarden aan huur in de gemeenschapskas terecht. Een klein percentage daarvan is nog steeds gigantisch veel geld en komt in de zakken van Hagen, een voormalig huisjesmelker, terecht. En in de zakken van enkele topambtenaren die een toezichthoudend oogje dichtknijpen. De Sywert-gate die in de twintiger jaren veel ophef veroorzaakte was kinderspel vergeleken met deze transactie. Omdat Hagen zijn eigen woningportefeuille heeft moeten inleveren heet zijn riante vergoeding in de overheidsboekhouding “Schadeloosstelling wegens landsbelang.”  Dat geen enkele andere belegger enige schadeloosstelling krijgt doet het Regiem af met de mededeling dat Hagen “zijn leven in dienst stelt van de gemeenschap”. Alle rechtszaken die hierover zijn gevoerd, zijn verloren. De rechterlijke macht is immers met de komst van “regiemvriendelijke” rechters genationaliseerd, de laatste jaren heeft de overheid geen enkele rechtszaak meer verloren. Dan zien we Hagen over de kade aan komen lopen. Jaar of zestig, goed geconserveerd, stoppelbaardje, glimmend pak met bootschoenen. Met een brede glimlach loopt hij de loopplank op. Nagestaard door enkele in sjofele kleding gehulde burgers die zich vergapen aan het jacht.

Door Johan Weeber