Met de afgelopen zomer nog helder voor de geest en het voorjaar in aantocht, ben ik tot een conclusie gekomen. Mijn Goudse schoonfamilie bestaat niet uitsluitend uit mensen. Een even belangrijk familielid is de barbecue. Zodra er één schril, karig, bibberend, onzeker zonnestraaltje door de donderwolken breekt, hoor je een gedeelde kreet van vreugde door de Goudse straten galmen. “Barbecue!!!” Van jong tot oud, iedereen in mijn schoonfamilie komt in beweging als de barbecue aan kan. In mijn hele leven ben ik nog nooit mensen tegengekomen die zich zo kunnen verheugen op lekker eten met elkaar en die daar ook zo graag de tijd voor nemen. De barbecue wordt aangestoken met, naast de gebruikelijke kolen en aanmaakblokjes, een grote hoeveelheid kruiden. Terwijl het dakterras (en een groot deel van de rest van de buurt) naar een Toscaans bergdorpje ruikt, worden er vast smakelijke voorgerechtjes en salades bereid en het vlees voor gemasseerd. Dat ik kilo’s aan zou komen in Gouda was me eigenlijk al duidelijk toen mijn vriend op onze eerste date overdadig lekker voor me kookte. Ik had toen nog kunnen omkeren, wegrennen om voor eeuwig slank, onderkinloos en eenzaam van die vieze Iglo-diepvrieszakken soldaat te maken. In plaats daarvan wist hij me een aantal weken later te overtuigen dat onze eerste gezamenlijke aankoop een nieuwe barbecue moest worden. Ik, die nooit eerder begrepen had dat eten écht lekkerder is wanneer het vers is en niet uit een pakje komt, zat dus afgelopen zomer vrijwel ieder weekend verlangend naar een barbecue te staren waar mijn vriend wel raad mee wist. U moet toegeven: zo’n familiebreed- gedeelde passie voor alles wat met koken, proeven en eten te maken heeft, daar wil je niet meer zonder! Ik hoor zo vaak mensen klagen over hun schoonfamilie. Die kan die niet uitstaan, die weet het beter, die bemoeit zich daar en daar mee. Er is altijd wel wat. Terwijl het vuur plaatsmaakt voor gloeiende, grijze kolen, besef ik dat daar bij ons helemaal geen tijd voor is, joh. Er moet lekker gegeten worden.