Ze wiebelt met haar tenen, wrikt met haar voeten. Het kraakt en schuurt, minutenlang. Maar het lukt! Golda, de kaasboerin laat haar klompen achter zich en gaat op in het mooie Gouda. 

Boerin op Sokken, deel 11 | Sinterklaas toch…

‘Schoentjes bij de schoorsteen,  klompjes bij ’t fornuis
Pietjes doen een dansje, als in Spanje thuis … als in Spanje thuis.’

Het liedje dat Golda op de lagere school zo vol overtuiging zong, heeft geen enkele aanpassing nodig. Het was leuk en het blijft leuk. Een grote glimlach verschijnt op haar gezicht. Sinterklaas zelf had haar tijdens zijn aankomst in Gouda een hand gegeven. Vlak voordat hij op het bordes door de burgemeester werd ontvangen. Ze had gebloosd! Ze houdt van die man en van alles wat hij uitstraalt. Een feest voor kinderen én voor volwassenen die het kind in zichzelf niet kwijt zijn geraakt.

Maar nu heeft ze dus een probleem. Want de Sint had haar beloofd dat ze haar schoen mocht zetten. Ze had geen tijd gehad om te antwoorden, maar Sinterklaas kon toch op zijn klompen aanvoelen dat dat niet simpel zou zijn. Nou ja, nagenieten was eigenlijk al genoeg. Van de verhitte kindersnoetjes na de intocht, sommige met zwarte vegen op hun toet. Knuistjes gevuld met pepernoten en pietendiploma. Van al die kinderen die hun schoentje hadden achtergelaten bij het circus van Sinterklaas! Ze wordt weer warm van binnen als ze aan de afgelopen dagen terugdenkt.

De volgende ochtend, bij het krieken van de dag ligt er een cadeautje aan Golda’s voeten. Een mooi versierde letter G van fluweelzacht chocola. Golda leest het gedicht en moet dan eventjes slikken.

Als de wind om je hoofd raast,
de regen in je gezicht slaat
Als de stad haar keerzijde toont
of ze legt haar schoonheid bloot
Standvastig sta jij daar, onverdroten
Het puurste van Gouda in brons gegoten

Die Sinterklaas toch…

– Caroline Wammes