Ze wiebelt met haar tenen, wrikt met haar voeten. Het kraakt en schuurt, minutenlang. Maar het lukt! Golda, de kaasboerin laat haar klompen achter zich en gaat op in het mooie Gouda. 

Boerin op Sokken, deel 13 | Stille kracht

Op een sokkel is het lastig kranten lezen. Of nieuws kijken. Maar dat betekent niet, dat ze niet door heeft wat er allemaal speelt. Soms, denkt Golda, lijkt het wel of de wereld een beetje in brand staat.

Ver weg en toch zo dichtbij. Want die kinderen daar, die vaders en moeders, dat zijn wij. We roepen om het hardst wat er anders moet. Hoe het beter kan. Wiens schuld het is. We roepen het zo hard, dat we niet horen wat er met ons gebeurt.  En ondertussen neemt de wereld een loopje met ons. Ze gaat sneller dan we kunnen volgen, harder dan we kunnen hebben. De overlevingsmodus neemt de overhand en ondanks onszelf, verliezen we het oog voor de andere kant van het verhaal. Het verhaal van het kind, de mens en de wereld.

Het begint met een glimlach. Een vriendelijke groet op straat, een begripvolle passant. Met de buurman die je weliswaar niet onder de douche zet, maar die wel mooi even je verwarmingsketel vult. Of die enkeling, die ervoor zorgt dat sociale contacten schijnbaar moeiteloos tot stand komen. De kok die met kerstmis uit liefde het diner verzorgt in een mooi versierde zaal vol mensen. Met de taxichauffeur die voor deze ene keer je tekort aanvult, in plaats van je fooi aan te nemen. Met de moeder die spontaan pannenkoeken bakt voor de hele klas, de pianist op het centraal station. Met studenten die redderen langs de kustlijn van Europa. Met mensen die via crowdfunding dingen ontwikkelen waar de wereld een stukje beter van wordt. Met de jonge idealist, die een oplossing probeert te vinden voor de plastic soep in de oceaan.

Ze gelooft er heilig in. Stille Kracht.

– Caroline Wammes