Ze wiebelt met haar tenen, wrikt met haar voeten. Het kraakt en schuurt, minutenlang. Maar het lukt! Golda, de kaasboerin laat haar klompen achter zich en gaat op in het mooie Gouda. 

Boerin op Sokken, deel 3 | Kortjakje

Beeldend kunstenaar: Ineke van Dijk.

Hoort ze dat nu goed? Dat melodietje dat het carillon over de stad heen buldert?
‘Altijd is Kortjakje ziek …’ Golda blijft stokstijf staan om het geluid goed tot zich door te laten dringen.
‘Midden in de week maar zondags niet …’
Dat is heel andere muziek dan het prachtige concert van kort geleden. Tsjaikovski ontfermde zich toen luid en duidelijk over Gouda, wat had ze genoten. De beiaardier lijkt volkomen van slag. Dat niemand dat door heeft! En nu stopt de melodie helemaal. Bruut, midden in het kinderversje.

Ze weet genoeg. Als een speer maakt ze zich uit de voeten richting Sint-Janskerk. Verbaasd constateert ze, dat de stad haar gewone leven leeft, in dagelijks cadans. Golda’s hart klopt zwaar als ze bij de Sint-Janstoren de hoek om stuift, recht in de armen van de koster.
‘Vrouwtje toch, vanwaar die haast?’
Ze wijst naar boven: ‘Die muziek … Kortjakje!’.
‘Och zuster,’ stelt hij haar gerust ‘de beiaardier betrekt gewoon graag de kerk bij zijn uitleg. Kom, ga maar even mee.’

Hij gaat haar voor, de trappen op. Van comfortabel en breed, naar kruipdoor, sluipdoor. Voordat ze hun doel bereikt hebben lokt een grote straal zon haar via een klein deurtje naar buiten. Even schrikt ze terug, waren ze al zo hoog? Dan ontspant ze zich. Ademloos volgt ze de horizon boven Gouda. Haar blik verlaat de contouren van de stad en zoomt in op de prachtige gevelpandjes rondom de Markt, via het gotische Stadhuis naar bedrijvigheid in miniaturen. En net als ze denkt dat het niet mooier kan, vult het carillon haar beeld aan, in gloedvolle tonen. Als Golda ietsjes later stilletjes aansluit bij het groepje mensen dat om de beiaardier heen staat, speelt hij bijna de sterren van de hemel. Bijna.

– Caroline Wammes