Ze wiebelt met haar tenen, wrikt met haar voeten. Het kraakt en schuurt, minutenlang. Maar het lukt! Golda, de kaasboerin laat haar klompen achter zich en gaat op in het mooie Gouda. 

Boerin op Sokken, deel 5 | Water

Beeldend kunstenaar: Ineke van Dijk.

Pfft, blaast Golda een blonde lok omhoog. Pfft. Het weerbarstige plukje landt iedere keer genadeloos terug op haar voorhoofd. Ze smelt bijna uit haar klompen, wat een hitte vandaag. Zou de Jan Salie nog door de Goudse grachten varen? Haar voeten zijn sneller dan haar gedachten. Voorbij de hoek naar de Oosthaven ziet ze de goedlachse schipper al staan. “Kan ik nog mee?”, zwaait ze.

Ze neemt het trapje van wal naar steiger. Hein helpt haar op zijn schuit en meteen begint de Jan Salie te ronken. De kajuit vol met grijze koppies, jong van tong. Een Spaans gezin op het achterdek. Het dochtertje van een jaar of vijf kijkt haar verbaasd aan. Golda wil een gesprekje aanknopen, maar de taal legt haar het zwijgen op. Kijk, wijst het meisje, een nest! Een meerkoet observeert hen waakzaam vanaf haar troon. De ouders van het kind kijken omhoog, naar de schuine gevels van soms amper drie meter breed.  Naar de klinkende namen op chique grachtenpanden. Bewonderen het markante tolhuis dat nu het teken is om rechtsomkeert te maken. Dat was vroeger wel anders. Dan lokte het tolhuis de schippers naar binnen, voor hun doorvaart van de Hollandse IJssel naar de Gouwe. Als ze hun tol betaald hadden, zorgden de sluizen voor oponthoud, de stad voor vertier. Ter meerdere eer en glorie van Gouda. Na de Lichtfabriek en Potterspoort maken ze uiteindelijk de bocht naar de Museumhaven. Prachtige historische schepen worden geflankeerd door ‘de Roode Leeuw’, de molen die daar al eeuwen trots wind staat te vangen. Golda geniet. Van het uitzicht, het briesje dat haar aanraakt en ietsjes later van het drankje in het schipperswachtlokaal.

Dan fluistert de schipper in haar oor: “Zeg Golda, moet jij niet eens terug naar je stekkie?”

– Caroline Wammes