Ze wiebelt met haar tenen, wrikt met haar voeten. Het kraakt en schuurt, minutenlang. Maar het lukt! Golda, de kaasboerin laat haar klompen achter zich en gaat op in het mooie Gouda. 

Boerin op Sokken, deel 6 | Fantasie

Beeldend kunstenaar: Ineke van Dijk.

Opeens voelt Golda een korte ruk aan haar rok.En nog een. Ze buigt haar hoofd en ziet een donker koppie. Grote bruine kijkers weerspiegelen schrik en ondeugd. Dan is het moment alweer voorbij.

“Mo, we gaan, kom je?” Zijn moeder rijdt met een lege buggy naar de markt, ondertussen druk kletsend met haar vriendin. Als vanzelf vinden Mo’s knuistje en zijn moeders hand elkaar. Onderweg kijkt hij nog een keertje om naar Golda. Bewoog ze nu net?

Golda kan zijn blik niet weerstaan. Op kousenvoeten sluipt ze ietsjes later achter het gezelschap aan. De vrouwen schuifelen langs de kraampjes van de curiosamarkt. Bij de sieraden houden ze stil. Een glazen vitrine wordt geopend, waarna de ene na de andere ketting de dames siert. Ze prijzen elkaar dat het een lieve lust is en zwichten allebei voor een zilveren exemplaar. Blij struinen ze vervolgens langs de andere kramen gevuld met glazen vaasjes, Gouds plateel, blikken trommeltjes, wereldbollen, beelden, van alles wat. Dan slaakt zijn moeder een kreet: “Kijk, die kan miste ik nog! Die past precies bij mijn servies!”

Als zijn moeder aan het onderhandelen is, schuift Mo stiekem een kraampje verder, langs een grote staande spiegel naar de kinderboeken. Aan plaatjes heeft hij genoeg, zijn fantasie vult ze aan tot verhalen. Hij verandert van kleine beer in grote beer, ziet zichzelf als ‘Ridder Graniet’ en verplaatst zich vervolgens in een muisje dat zich vrolijk door een lekker stukje kaas heen wurmt. Net als hij nog een hapje kaas wil nemen ziet hij in de spiegel een bekend gezicht. Golda lacht hem tegemoet. “Ik ben het echt hoor! Je hebt alleen maar een beetje fantasie nodig om me te zien lopen”, stelt ze hem gerust. Golda geeft Mo een knipoog en dan is het haar beurt om te gaan.

– Caroline Wammes