Ze wiebelt met haar tenen, wrikt met haar voeten. Het kraakt en schuurt, minutenlang. Maar het lukt! Golda, de kaasboerin laat haar klompen achter zich en gaat op in het mooie Gouda. 

Boerin op Sokken, deel 9 | Gravend naar het verleden

Beeldend kunstenaar: Ineke van Dijk.

Ze ruikt de gewelfde kelder, vliegjes komen haar tegemoet. In de ondergrondse nisjes en aan de balken hangen ooit gesponnen draden. Als fluisteringen uit het verleden spotten witte onbeweeglijke spinnen met haar angst. Het wachten is op de zombie die Michael Jackson ondersteunt…

“Toen Jacoba van Beieren hier woonde, was het uitzicht wel een tikkie anders”, overstemt ze haar gevoel. Niemand weet dat ze hier samen met John, haar gastheer, door de gewelven van het vroegere Goudse kasteel struint. Zouden ze hen missen als er iets gebeurde? De steunpilaren lachen haar uit. Net zoals John, die precies op dat moment aangeeft dat ze een aantal maatregelen genomen hebben om ervoor te zorgen dat de gangen niet instorten, waarbij hij verwoed tegen het plafond tikt. Golda schudt haar gedachten van zich af en focust zich op de uitleg.
“Kijk, hier zie je duidelijk de kasteelmuren. Buitenmuren waaromheen de toren stond. De fundamenten van die toren kun je hierboven, in het Houtmansplantsoen nog zien. Later stond hier de Volmolen, een watermolen, die ook nog gediend heeft om lakens te wassen. Voor dat proces gebruikten ze de gewelven van het kasteel, slim hè?”

Om de hoek, in een nis, sieren namen en het jaartal 1846 de achterliggende wand. Dan stuiten ze op de kelderdeur van de buren. Eind vorige eeuw hebben buurman en buurman elkaar al gravend en zoekend naar bewijsmateriaal in het midden van deze doorgang ontmoet. Wat een helden!

Als ze bovengekomen weer frisse lucht inademen, vertelt John, dat de Volmolen in latere jaren gebruikt is als Kaaspakhuis. Voor de ramen zitten grote spijlers om te voorkomen dat de liefhebber er met Goudse kaas vandoor ging. “Toen ook al!”, roept Golda. “We mogen vernieuwen, stedelijke aanzichten wijzigen, maar onze karakters? Die zijn eeuwig.”

– Caroline Wammes