Een paar weken geleden was ik als trouwe abonnee van een landelijke krant te gast in de Doelen te Rotterdam.  Daar was een boeiende avond georganiseerd vol sprekers, cabaret en debat. In de grote zaal luisterde ik naar het verhaal van Damiaan Denys, psychiater. Hij schetste treffend de paradox van deze eeuw. Ons land bevindt zich volgens vele onderzoeken in de top vijf van welvarendste en gelukkigste landen, niet alleen op basis van objectieve cijfers, maar ook als je het aan de inwoners zelf vraagt. Toch zijn er nog nooit zoveel jongeren met depressieve klachten geweest. Meer ouderen dan ooit hebben last van eenzaamheid. Daarnaast zijn er mega veel mensen die het gevoel hebben de boot te missen, geen zinvol bestaan te hebben. Steeds meer meldt men zich met bovenstaande klachten bij psychische hulpverleners.  Volgens Damiaan hoort lijden bij het leven, maar kan de moderne mens daar maar moeilijk mee omgaan.  De groepen waar we voorheen deel van uit maakten, de buurt, de kerk, de vereniging hebben we ingeruild voor social media, waarin het individuele “kijk mij eens” domineert . Er is hier geen ruimte voor een goed gesprek over tegenslag.  Damiaan had ook geen echte oplossing, anders dan een gevoelsdempend pilletje of zelfvervulling, maar er is slechts een enkeling die in dat laatste slaagt. Ik werd zelf ook wat somber van zijn verhaal, en besloot naar een journalistiek podiumgesprek in een andere zaal te gaan. Dat ging over politiek en ik werd direct getroffen door de parallel met de zaal waar ik zojuist vertrokken was.  Ook hier werd een paradox geschetst. Enerzijds gaat het in ons land economisch erg goed, en kennen meer mensen dan ooit welvaart en geluk. Anderzijds is er nog nooit zoveel onvrede geweest, tot uiting komend in grote protesten van boeren, bouwvakkers, onderwijzers, klimaatstakers en Duindorpers.  Ik moest denken aan Damiaan, want ook dit zijn mensen die ergens onder lijden.  Maar in plaats van een pilletje te slikken of apathisch thuis te blijven, zetten zij hun negatieve gevoelens om in het formeren van nieuwe groepen en gaan de straat op. Het leidt tot een nieuw soort saamhorigheid, en de deelnemers vinden dat ze zinvol bezig zijn:  ”Wij gaan de boel hier veranderen!”  Zou dít dan de oplossing zijn voor veel psychisch

Johan Weeber