Spa staat voor Socrates, Plato en Aristoteles. De tweede bijeenkomst van het socratisch café was gewijd aan een oefening van Aristoteles. Het klinkt allemaal heel geleerd, dat is het enige bezwaar dat ik kan bedenken: verzin een wat laagdrempeliger naam, want bij dit edele drietal haken vast erg veel mensen af en dat is jammer. De oefeningen zijn voor iedereen heel goed te volgen en leiden tot verrassende resultaten en inzichten.
Aristoteles probeerde ook emoties een plek te geven in zijn aanpak, terwijl zijn illustere voorgangers zich volledig toelegden op het denken.
De emotie die deze keer centraal stond was afkeer. Iedereen bracht een situatie in en gezamenlijk kozen we er een uit. In mijn groep werd dat de hondenbezitter die een andere hondenbezitter in het gezicht spuugde, toen deze hem probeerde aan te sporen om de ontlasting van zijn hond op te ruimen.

Oefeningen zijn goed te volgen

Vier klodders spuug op haar bril en eentje direct op de wang. Afkeer voelde iedereen bij het inleven in de situatie. De eerste vraag is vervolgens hoe een ieder zou handelen als hij zich mee zou laten slepen door zijn afkeer. De keerzijde is dat je ook te weinig kunt doen. Wat gebeurt er als ik geen recht doe aan mijn gevoel en mijn afkeer onderdruk. En vervolgens gaat de groep op zoek naar het juiste midden.
Wat een heerlijke methode. Fantaseren over het oprapen van die drol en deze lekker in het gezicht smeren van die smeerpoets geeft plezier en ontspanning. Maar echte bevrediging vind je in de oplossing dat je op het moment zelf wel uiting geeft aan je gevoel en op een ander moment serieus in gesprek probeert te komen. Nog een beetje oefenen en we lossen zelfs het hondenpoepprobleem vreedzaam op met elkaar.