Iedereen doet zijn stinkende best om van het nieuwe centrum de Walvis een bruisend hart voor de Korte Akkeren te maken. Maar toch ontbreekt er iets: dat kloppende hart. De moederkloek of zorgzame vader, die alles weet, iedereen kent, ogen en oren op steeltjes, bij wie iedereen zijn hart uit kan storten en tegelijk weet je zeker dat er niets tegen je zin doorverteld wordt. De Walvis is nu meer een duiventil: er vliegt van alles in en uit, maar de samenhang ontbreekt. Het Nelson Mandela Centrum in Oost is wat dat betreft een stuk beter: daar is de beheerder Mimoen, een baken van rust achter de balie in de centrale hal. Geef de Walvis in Korte Akkeren, het kleine broertje van het Nelson Mandela Centrum, ook een Mimoen zou je zeggen. En ja, de exploitant van de buurtcentra wil dat wel, maar op een andere manier: men wil Mimoen in stukjes knippen. Ieder centrum een stukje van hem: hij mag voortaan alle centra beheren. Nee toch, je kunt niet het beste centrum dat er is, slechter maken en tegelijk zorgen dat de andere centra nooit zo goed worden als het NMC nu is. Een goede beheerder kost een paar centen maar dat verdien je dubbel en dwars terug met alles wat hij brengt. Een duiventil is prima voor de stadsduiven om hun eitjes te leggen en dan weer uit te vliegen. Graag er nog eentje bij want de til is vol. Maar buurtcentra zijn plekken om de sociale cohesie van de buurt te versterken. Waar van alles gebeurt, mensen elkaar ontmoeten, ouderen terecht kunnen en daarmee niet in de eenzaamheid verstrikt raken. En die centra hebben dringend behoefte aan een vast ankerpunt waar al die bezoekers en vrijwilligers met hun vragen terecht kunnen. Een warm kloppend hart van de buurtmoeder of -vader die er gewoon altijd is en alles weet. Tegen één zo’n hart kunnen geen duizend smartphones of robots op. Sociale cohesie is mensenwerk.