Gouda – Mensen kunnen nog zo van elkaar verschillen, uiteindelijk vinden ze dezelfde dingen belangrijk: liefde aandacht, respect.  Als we teruggrijpen op onze –onderliggende- universele waarden, vinden we elkaar. Dat onder meer is wat de Goudse kunstenares en lerares Miriam Piña wil bereiken met haar project ‘Trees of Wisdom’. Het project, een echt Gouds initiatief, draait sinds een aantal weken op een multiculti school in Antwerpen en gaat 24 oktober van start op basisschool De Bijenkorf in Gouda. Het project leert kinderen filosoferen over wie zij zijn en wat zij waardevol vinden.

 Terugkeren naar de wortels. Dat is volgens Miriam Piña het recept voor een goed leven in een multiculturele samenleving, zoals ook Gouda die is. Hoe dat werkt, legde ze op de basisschool in Antwerpen uit aan de hand van bloemen. Ieder kind vond er één op zijn tafel. Sommigen hadden een prachtige bloem, anderen een minder mooie; ééntje die een beetje was geknakt, of een met een dubieuze kleur. Maar toen ze alle bloemen samenvoegden in een bos, bleken ze samen een prachtig boeket te vormen. Al die bloemen, mooi of niet, hadden hetzelfde nodig om te kunnen groeien en bloeien: water, licht, warmte, aarde. “Ik wil dat mensen weer gaan stilstaan bij wat ze echt waardevol vinden. Om gelukkig te kunnen zijn,  moeten we terugkeren naar onze wortels. Wie dat doet zal volgens Miriam ontdekken dat mensen meer gemeen hebben dan ze op het eerste gezicht denken.
Hierover gaat ze het gesprek aan met kinderen in Antwerpen en straks ook in Gouda.  De basisschool is hiervoor de beste plek, vindt Miriam Piña. “Kinderen kunnen zo goed nadenken en zijn zo wijs. We zouden meer naar de kinderen moeten luisteren.” Vooral naar wat kinderen vanuit hun multiculturele achtergrond aan wijsheid meebrengen. Het plan voor dit project ontstond zes jaar geleden, toen een oud-leerling tegen haar zei “Als mensen mij waarderen om wie ik ben en wat ik doe, kan ik overal gelukkig zijn.”

Waardevolle glimlach
Wat is voor Miriam Piña zelf waardevol?  We zitten aan een lange tafel in haar lichte open keuken; ondertussen past ze op haar kleindochtertje. Ze straalt als ze over haar praat. Die band zal waardevol voor haar zijn. Maar ze wijst ook op een kunstwerk van haar hand dat goed zichtbaar aan de wand hangt. Ze maakte het toen ze, zonder familie, vanuit de Antillen naar Nederland was gekomen om aan de kunstacademie te gaan studeren. Ze voelde zich alleen. “In een soort visioen zag ik toen de glimlach van mijn moeder en die stelde me gerust.” Die geruststellende glimlach draagt ze nog steeds om zich heen. En deelt ze zelf weer verder uit.