Als kind van vijf begreep ik hele-maal niet dat mijn beste vriendinnetje van de kleuterschool en ik niet naar dezelfde lagere school mochten. Zij moest naar de school met de bijbel: dramatisch einde van mijn eerste langdurige vriendschap. En een paar jaar later werd mij de weg naar school versperd door de latere minister Eelco Brinkman die mij met een grote stok belaagde: hij trok ten strijde tegen kinderen van de openbare school. Aan die ervaringen moest ik denken bij de Gouwedialoog over normen en waarden. Gastspreker Gerrit van Roekel hield een gepassioneerd betoog tegen cultuurrelativisme: in zijn ogen de oorzaak van de segregatie in onze maatschappij. Het bracht me in verwarring. Mij is altijd voorgehouden dat de vrijheid van onderwijs een verworvenheid is en dat ben ik gaan geloven. Maar is het dat wel vanuit pluralistisch perspectief? Mijn eigen ervaringen spreken het tegen.

Gesprek aangaan om scheidslijnen te overbruggen

Is het in het belang van Marokkaanse kinderen in Gouda om naar de islamitische school te gaan? En alleen maar te spelen en om te gaan met andere Marokkaanse kinderen? Zo bevorder je scheidslijnen tussen bevolkingsgroepen met alle ellende van dien. Kun je daar de dialoog over aangaan? In de pauze heb ik de stoute schoenen aangetrokken en iets gedaan wat ik daarvoor nooit gedurfd zou hebben. Ik vroeg een Marokkaanse man of het wel in het belang van de kinderen is als ouders hen naar een  islamitische school sturen. En tegen al mijn verwachtingen en vooroordelen in, kregen we er zo een-op-een een leuk gesprek over, terwijl zijn -kinderen nog wel op de Islamitische school zitten. Ik ben om. Weg met die oude vanzelfsprekendheden en eerlijk rechtstreeks het gesprek aangaan hoe we scheidslijnen kunnen overbruggen. Vanuit een geloof in universele waarden.