Tegenover mijn ouderlijk huis was een wolwinkeltje, waar je ook ladders in je nylons kon laten ophalen voor 0,10 cent per baantje. Toen ik al lang het huis uit was kwam er op die plek een shoarmatent, een ideale ontmoetingsplek voor de opgroeiende jongens, nozems noemden we hen nog in die tijd. In het dorp was voor hen verder helemaal niets te beleven. Maar mijn moeder had ’s nachts behoorlijk wat last van die groep. En op een keer was ze het zat en belde om één uur ’s nachts de burgemeester. Ze kreeg zijn zoon aan de lijn, die zei: “mijn vader slaapt.” “Dat wil ik ook”, zei mijn moeder, “daarom bel ik ook.”

In Korte Akkeren kunnen veel bewoners al jaren ’s nachts niet slapen van het lawaai van opgroeiende jeugd. De burgemeester staat niet meer in het telefoonboek en bij 112 houden ze je lang bezig met administratieve vragen en komt er niet meteen actie.

Permamente politiepost in de wijken

De jongeren zelf aanspreken durven mensen niet meer, uit reële angst voor vergeldingsmaatregelen. Sommigen overwegen nu al om zelf camera’s op te hangen. Maar eindelijk wordt er iets ondernomen. De politie trekt een maand lang in een leegstaande woning en gaat een netwerk in de buurt opbouwen. Ik was verbijsterd over dit bericht. Hebben ze dan dit netwerk niet (meer)? En wat doen ze na die maand? De oplossing lijkt me simpel. Een permanente politiepost in de wijken waar dat nodig is. Het grote politiebureau kan dan vervangen worden door een kleine centrale post in het centrum. En dat grote supergebouw dat dan leegkomt? Lijkt me een goede plek voor een islamitisch centrum. Iedereen tevreden en dan mag de burgemeester wat mij betreft weer gaan slapen.