“Neem nu de Garenspinnerij. We hebben er veel geld in gestoken om er een prachtig gebouw van te maken. Maar als mensen uit de parkeergarage op het Bolwerk komen, hebben ze geen idee in welke richting ze moeten lopen. Er is geen contact tussen de gebieden, het grijpt niet in elkaar, er is geen visie.” Als Ronald Verkuijl, lijsttrekker van de VVD, over de gemeentepolitiek begint, praat hij snel en nadrukkelijk. Anders dan wanneer hij over zijn jeugd vertelt. Politiek, hij is er niet mee opgegroeid. Aan tafel met zijn ouders kwam het zelden ter sprake. Maar als hij één ding heeft geleerd tijdens zijn jeugd is het wel: niet bij de pakken neerzitten, maar aanpakken. En dat komt hem nog steeds
van pas.

Als je naar zijn jeugd kijkt, ligt het lijsttrekkerschap van de VVD niet meteen voor de hand. Zijn vader was schilder in de bouw, moest hard werken voor zijn geld  en stemde uit gewoonte PvdA. Zijn moeder was een echte huisvrouw. Toen hij een jaar of vijftien was, is Ronald ‘ontlinkst’ zoals hij het zelf noemt. “Dat kwam zo: tijdens maatschappijleer spraken we over Amnesty International. De klas werd gevraagd brieven te schrijven om een Zuid-Amerikaanse gevangene die onder mensonterende omstandigheden vast zat, vrij te krijgen. Die man bleek tientallen slachtoffers op zijn geweten te hebben Hij verdiende die cel. Ik kreeg weerstand tegen dit soort dingen. Mijn latere ervaringen met dit soort organisaties in Mali, Tsjaad en Soedan sterkte mij verder daarin.”

Mantelzorger
Ronald (41) heeft een ingewikkelde jeugd gehad; hij spreekt daar open en respectvol over. Zijn moeder was chronisch ziek, was afwisselend depressief en manisch. Als ze in een manie zat kocht ze van alles, bijvoorbeeld bij Wehkamp en op afbetaling, ook al ging dat het gezinsbudget ruimschoots te boven. “Als het misging en ze werd opgenomen, sliep ik bij vriendjes. 95 procent van de energie van mijn vader zat in de zorg voor mijn moeder. Nu ben ik de mantelzorger. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan. Mijn vader verdient de rust. Als zoon haak je niet af. Ik ben de enige nog. Na mij is er niets meer.” Hij zegt het opgewekt. Hij is er de man niet naar om in een hoekje te gaan zitten kniezen. Aanpakken en doorgaan.

Defensie
Nadat hij zijn mavodiploma had gehaald, besloot hij schilder te worden, net als zijn vader. Maar zijn vader keek hem aan, (Ronald doet het voor) en hij begreep dat dat niet de bedoeling was. Dus volgde havo en daarna vwo, waarna hij voor de Koninklijke Militaire Academie in Breda koos. Omdat hij geïnteresseerd is in militaire geschiedenis, maar ook omdat je aan die academie gratis kon studeren. Ze hadden het thuis niet breed.

Zijn loopbaan bij defensie heeft Ronald naar diverse brandhaarden in de wereld gebracht; twee keer in Bosnië, in Tsjaad, Mali, Irak en de Oekraïne (in verband met de MH 17). Hij maakte dan heftige dingen mee. “De ervaringen in de eerste twintig jaren van mijn leven hebben me leren relativeren. Het geeft me een stevige, maar gladde rug: alles glijdt gemakkelijk van me af. De ervaringen in het buitenland zijn niet alleen heftig geweest, maar ook waardevol. Ik heb het altijd heel dankbaar werk gevonden.”

Verandering
Ronald loopt nu zo’n zeven jaar mee in de lokale politiek. Op de vraag naar de toekomst, de tijd na de verkiezingen, zegt hij te hopen op één grote verandering. “Politieke partijen kunnen een idee hebben, denk bijvoorbeeld aan de megamoskee, maar als in de uitwerking van het plan blijkt, dat het eigenlijk een heel slecht idee is, moeten de partijen kunnen zeggen: sorry dit gaat niet werken, dit was onhandig. Dat durft nu niemand te zeggen, omdat ze geen gezichtsverlies willen. Er wordt dan verder gewerkt met dat slechte plan. Het zou voor mij zo’n grote verandering zijn, als partijen dat zouden durven. Ik weet zeker dat het anders kan.”

Wie is Ronald Verkuijl?
Leeftijd: 41
Woont: samen met echtgenote en dochter (6) in de binnenstad
Functie: Lijsttrekker VVD
Baan: Officier bij de Koninklijke Landmacht