Bij het lezen van de aankondiging van de Seniorendag op 30 september  gaan al mijn haren recht overeind staan. Een demonstratie van zorgrobot Zora staat op het program. Aan mijn lijf geen robot denk ik dan.

Herinneringen aan de laatste levensfase van mijn ouders en grootouders borrelen op. De vier loodzware laatste jaren van mijn moeder. Al die mantelzorgnachten, waarin ik drie tot vier keer wakker gebeld werd door het doordringende belletje dat mijn moeder vanuit haar bed bediende om mij te roepen. Een vraag om een glaasje water of even helpen om op de postoel te gaan zitten, maar eigenlijk was de onderliggende vraag: kom even bij me, want ik ben zo bang, zo alleen. Het was zwaar, maar ik ben ook dankbaar dat wij kinderen en kleinkinderen voor ouders en grootouders hebben kunnen zorgen. De rollen waren omgekeerd. Toen ik klein was, waren zij er voor mij. Toen zij oud en afhankelijk waren, was ik er voor hen. Nu is mijn broer in een zorginstelling aan het revalideren.

Als kind had ik mijn beer, als oudje misschien mijn robot

Twee maanden lang heeft een machine geprobeerd hem overeind te trekken uit zijn bed. Hij vond het vreselijk, het deed pijn en hij werkte niet mee. Totdat een oude vriendin hem iedere dag kwam masseren, kleine oefeningetjes deed en hem vooral een veilig gevoel gaf. Zijn angst was het grootste probleem. Maar uiteindelijk leerde de fysiotherapeut hem binnen een week weer lopen. Menselijke warmte en aandacht brachten, wat de machine niet voor elkaar kreeg.  Maar misschien oordeel ik te vroeg. Want als ik zo terug denk heb ik veel technologische vernieuwingen eerst met scepsis bekeken. Innovatie en nostalgie. Ik ben benieuwd wat oud-burgemeester Boone gaat vertellen over dit thema en eigenlijk wil ik robot Zora ook wel eens zien. Uiterlijk 26 september even opgeven bij geert.boevink@kpnmail.nl voor een interessante Seniorendag in de Veste. Als kind had ik mijn beer, als oudje misschien wel een robot.