De Papieren Tijgers zijn weer terug van weggeweest. Na een korte vakantie periode pakken de tijgers de draad op vanaf hoofdstuk 55. Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal.

57. Balzaal van het Bestuur

Er is sprake van tumult in de Solingse politiek. De “coup” en de ”tegencoup” die we achtereenvolgens gepleegd hebben halen het landelijke nieuws. In de wekelijkse column van Ria Torburg in het Solings Dagblad word ik neergezet als de Macchiavelli van de lokale politiek.  Iemand die door een uitgekiende, van tevoren bedachte strategie op geraffineerde wijze vanuit een uitgekotste minderheidspartij bijna zijn hele verkiezingsprogramma in een akkoord heeft gekregen. Ik moet glimlachen, omdat ik als geen ander weet dat naast Macchiavelli ook Opportunisme een flinke rol heeft gespeeld.  Detta is, voor het eerst sinds ik in de politiek zit, trots op me: “Eindelijk resultaat van al die uren die je erin hebt gestoken.” Maar vanuit christelijke hoek is er een storm van kritiek op ons. De christenen zijn woedend nu zij gepasseerd zijn voor deelname aan het stadsbestuur. John en ik worden afgeschilderd als zwaar onbetrouwbare lieden, de Beëlzebub en de Antichrist van de lokale politiek. In mijn mailbox vind ik een aantal heetgebakerde mails vanuit de christelijke achterban. In een van deze mails wordt gesteld dat John en ik alle spiegels wel uit onze huizen kunnen verwijderen, omdat wij na deze actie onszelf toch niet meer recht in de ogen kunnen kijken. Een schrille aanklacht komt ook van de Stadsdichter van Solingen, Rudi Hosehauser,  die een gedicht maakt,  getiteld “Balzaal van het Bestuur”:

– Ik schrok niet                                  –Ik schrok niet                                            

toen de eerste partijen                                   toen de andere coalitie

samen dansten en                              in brutaal geniep

hun voeten sneden                             de polka danste

bij de samba van arrogantie                met getrokken neuzen

op de bebloede scherven                   naar geplakte pleisters

van hun nederlaag                              aan de zijkanten

—Ik schrok niet                                —-Ik schrik

toen de SSS-ers                                  hoe mijn stem versterft

polonaise liepen en                            tussen minachtend gewals

hun vrienden verraadden                   van parende politici

door de rij te verlaten                         in de balzaal van het bestuur

om zingend te zoeken                                    waar de vloer vol ligt

naar oude liefdes                                met gebroken respect

Het gedicht wordt door Rudi voorgedragen op een raadsvergadering kort na het bereiken van het akkoord. Na afloop valt er een pijnlijke stilte. Ik zie veel raadsleden beschaamd naar beneden kijken. Ik ben zelf ook geraakt. Maar tegelijkertijd zie ik ook niet hoe we op een andere manier veranderingen voor elkaar krijgen in dit gesloten bolwerk.  Met dit politieke systeem en met deze politici die in Solingen al jaren de dienst uitmaken. Het zijn de door hen zelf veroorzaakte omstandigheden geweest, waar wij nu gebruik van hebben kunnen maken. Wie valt er dan iets te verwijten? Er blijkt opnieuw een enorme kloof te bestaan tussen ons en de andere politici,  die het vooral de “groepjes op het schoolplein” in de raad in stand willen houden. Verbaal elkaar de loef afsteken, af en toe een beetje duwen en trekken, maar geen écht resultaat of échte verandering willen. Onze mensen zijn veel resultaatgerichter, zijn ook gewend vanuit hun baan of bedrijf om met targets te werken en daarop beoordeeld of beloond te worden. Voor de andere politici zijn lokale resultaten onbelangrijk, vooral omdat tegen verkiezingstijd de beste debaters van de partijen hun achterban altijd wel weer kunnen wijsmaken dat hún partij mooie resultaten heeft geboekt voor Solingen. En hun landelijke coryfeeën van stal halen tijdens hun zwaar met landelijk belastinggeld gefinancierde lokale campagnes. Alleen kiezers die zich goed in de lokale politiek verdiepen, zien welke politici écht zaken voorelkaar gekregen hebben en welke politici “hun kont” ergens tussen hebben weten te draaien waardoor het net lijkt alsof ze gepresteerd hebben. Gelukkig groeit het aantal kiezers in Solingen dat zich niet meer laat besodemieteren door hun lokale politici de laatste jaren fors. In ieder geval zijn John en ik, net als de rest van onze mensen, niet de politiek ingegaan om daar vrienden of carrière te maken maar om resultaat voor Solingen te boeken. En gezien de nu afgeronde onderhandelingen is de eerste stap daarin gezet. 

We zitten nu alleen nog met de selectie van de wethouder die wij mogen leveren.  Bij de andere partijen zijn de kandidaat-wethouders al snel duidelijk. Dat zijn gewoon de onderhandelaars die aan tafel zaten: Romero de Tetter (SDAP), Daisy Dahlman (Dem’77), Lara Burger (Liberalen) en Hildegonda van Hoesten (Grünen). In ons geval ligt dat iets complexer. We hebben bij de start van onze partij bedacht dat, als je echt politieke verandering wilt, je professionals van buiten als wethouders moet benoemen die de klus, geformuleerd en opgedragen door een meerderheid, moeten gaan klaren. Er zijn steden in Duitsland waar dit al gebeurd. Niet-politieke wethouders scheelt een hoop gekonkel. Echter voor Solingen is dat (nog) een brug te ver, onze collega’s hóuden juist van politiek gekonkel. De onderhandelaars van de andere partijen willen dan ook niet dat wij een externe wethouder namens SSS/SV naar voren schuiven. Men heeft een grote voorkeur voor John, omdat ze die goed hebben leren kennen tijdens de afgelopen onderhandelingen. Vanuit de teamgedachte, een college moet vier jaar intensief en goed samenwerken en allerlei gedoe zien te voorkomen, kan ik dat tot op zekere hoogte ook wel begrijpen. We hebben lange en heftige discussies met fractie, leden en bestuur hierover. Een deel is van mening dat wij onze principes overboord zetten in ruil voor macht. We zouden al te ver zijn opgeslokt door het bestaande foute politieke systeem. John, Karel en ik moeten alle zeilen bijzetten om iedereen te overtuigen dat dit, op dít moment, het maximaal haalbare is en het beste is voor de stad. Na lang beraad en enkele opzeggingen verder besluiten we uiteindelijk om onze wens voor een externe wethouder voorlopig in te trekken en akkoord te gaan met een politieke wethouder uit onze eigen gelederen. Nu hoeven we alleen nog maar te beslissen wie onze kandidaat wordt.

Door Johan Weeber