4 Blokirovanny

John zit aan mijn bed. Hij probeert me bij te praten over wat er de afgelopen tien jaar, terwijl ik in coma lag, is veranderd in de wereld.  En in onze woonplaats Solingen in het bijzonder. Ik kan mijn oren niet geloven terwijl hij vertelt. Natuurlijk weet ik dat tien jaar geleden al gezegd werd dat het tempo waarin veranderingen zich voltrekken, steeds sneller zou gaan. Misschien ligt het eraan dat ik nog aan het herstellen ben, maar het verhaal van John is voor mij bijna niet te volgen. Af en toe denk ik dat ik in een slechte film terecht ben gekomen. Of dat John me gigantisch in de maling neemt. Maar hij is bloedserieus, verbeten zelfs. Het is warm in het ziekenhuis, John doet zijn trui uit. Er parelen zweetdruppels op zijn voorhoofd. Hij beweegt onrustig, kijkt steeds rond, alsof hij ergens mee worstelt. Een aantal keren zegt hij nadrukkelijk fluisterend dat hij me graag een keer ergens anders helemaal bijpraat, niet hier in het ziekenhuis. Hij wijst daarbij voorzichtig op de chip achter mijn oor en een aantal stippen op de muur waarvan ik begin te vermoeden dat het camera’s of microfoons zijn.  John zegt: ”Eerst kregen we in 2020 en 2021 een pandemie over ons heen. Een coronavirus uit China overspoelde de hele wereld in een paar golven. Uiteindelijk zijn er een paar miljoen mensen aan overleden, vooral ouderen. Het was verschrikkelijk, we moesten steeds maanden of weken binnenblijven en de overheid gooide alles een paar keer op slot. Grenzen, het luchtruim, restaurants, musea, theaters en niet-noodzakelijke winkels. Wereldwijd! De wereldeconomie stortte hierdoor volledig in en is nooit weer op peil gekomen.  Overheden, vooral die op het Europese vasteland, pakten daarna de macht bij bedrijven, in ruil voor steun. Eerst werden luchtvaartmaatschappijen financieel geholpen, en vervolgens genationaliseerd, daarna vervoerders, bouwbedrijven enzovoorts. Wat de overheid niet “cruciaal” vond, zoals de horeca en sportscholen, theaters, liet men bungelen.  Het ene moment mochten ze weer open, bij de volgende virusgolf moesten ze weer dicht. Ja, ze kregen ook wat uitstel van belasting. Die gingen dus massaal failliet. Er ontstond op grote schaal armoede, de voedselbanken konden de vraag niet aan.  Die overheidsgreep werd in ons land ook nog eens versterkt door de uitgestelde verkiezingen van 2022. Die werden volledig overschaduwd door dat coronavirus. Verdomme, ik kan er hier niks over zeggen.” John fluistert inmiddels en kijkt schichtig om zit heen: “Die verkiezingen waren het einde…” John kucht hard en gemaakt, “…van de democratie zoals jij die gekend hebt… “Hij kucht nog een keer en hij vervolgt: “Eén partij haalde de absolute meerderheid, door een uitgekookte…. Er valt nog veel meer over te zeggen maar ….“ Vanuit mijn ooghoeken zie ik twee stevige verpleegsters aan komen lopen. Ze hebben een relaxte uitdrukking op hun gezicht, dat wat vaal van kleur is. Komt door die ongezonde ziekenhuislucht hier, denk ik. De oudste van de twee verpleegsters zegt: “Goedemiddag dokter Vroegop, het bezoekuur is afgelopen, u bent 43 minuten aanwezig geweest, daarmee is uw quotum voor deze week ook verbruikt. U weet dat ook als dokter.”  John zegt niks, knipoogt naar me, staat op en loopt snel weg. De verpleegsters gaan ook, zacht keuvelend. Er is iets raars aan hun loopje, maar ik kan niet beschrijven wat dat dan precies is.  Iets verderop in de gang blijft een van de twee stokstijf staan, alsof ze een geest ziet.  De andere loopt door, maar draait zich na een paar passen om, om te zien waar haar collega blijft. Ze loopt terug, pakt haar collega bij de armen en kijkt haar indringend aan.  Dan gaat ze achter haar collega staan. Ze ritst de achterkant van het verpleegstersuniform open, waar tot mijn verbijstering in de rug een luikje zichtbaar wordt. De andere verpleegster opent het, pakt een rond voorwerp uit het luik en diept een ander rond voorwerp uit haar broekzak op. Ze zet het ronde voorwerp erin en sluit het luik. De andere verpleegster komt nu uit haar bevroren toestand en samen lopen ze verder, gezellig keuvelend. Robots! Ik had het kunnen weten. Wat zijn ze bedrieglijk goed gemaakt, bijna niet van echte mensen te onderscheiden. Na mijn middagslaapje besluit ik het internet op te gaan. Ik word steeds nieuwsgieriger naar de nieuwe wereld waar ik in terecht ben gekomen. Ik pak mijn nieuwe tablet, die ik van Detta gekregen heb,  uit mijn nachtkastje en rol hem uit tot een gemakkelijk A4 formaat. Google is vervangen door een ander pakket, Prisma geheten. Ik zoek op “verkiezingen 2022” maar vreemd genoeg is er niets te vinden, achter heel veel websites staat “blokirovanny” ik had dit al eerder gezien, en aangenomen dat het ziekenhuis bepaalde sites blokkeert voor patiënten. Maar ik kom er al snel achter dat Prisma het gehele internet domineert, er zijn ook geen andere zoekmachines te vinden.  Ik druk op mijn belletje om een verpleegster om hulp te vragen. Mijn vaste verpleegster Anna verschijnt. Ik vraag me af of zij ook een robot is, die zou dan wel heel goed gelukt zijn. Anna is een knappe, slanke verschijning, blond, gebruind, brede jukbeenderen en blauwe ogen. Ik kijk haar aan en realiseer me dat ik haar nog nooit met AR bril gezien heb. Ik beschouw dat als een goed teken.  Ik vraag Anna waar ik informatie kan vinden uit 2021 over de verkiezingen en ik zeg dat alle sites daarover geblokkeerd zijn. “Blokkeert het ziekenhuis deze sites, of is dat iets landelijks?” vraag ik. Anna zegt mysterieus: ”Niet landelijk, het is zelfs PanEuropees, Prisma is het enige systeem dat gebruikt mag worden. Als u opzoekt welke taal “Blokirovanny” is, heeft u ook een indicatie van wat ons de afgelopen jaren overkomen is.” Anna buigt zich over me heen en fluistert dat laatste bijna. Ik weet nu zeker dat zij geen robot is, ik ruik een lichte zweetgeur. Als ze weg is,  zoek ik op welke taal “Blokirovanny” is. Het is Russisch. Ik ben kapot en val onrustig in slaap.

Door Johan Weeber