De Papieren Tijgers zijn weer terug van weggeweest. Na een korte vakantie periode pakken de tijgers de draad op vanaf hoofdstuk 55. Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal.

We komen als partij in een nieuwe fase terecht. Dat is voor ons erg wennen. Vier jaar lang waren we de rebelse oppositiepartij, die luidruchtig de vinger op de zere plekken van onze gemeente legde. We werden gehaat door vrijwel alle raadsleden van de gevestigde partijen.  De afgelopen vier jaren werden we daardoor ook steeds geliefder bij de  kritische inwoners van Solingen en dat leidde tot een mooie verkiezingsoverwinning in maart 2014. En via een, volgens sommigen macchiavelliaanse, coup en tegencoup zitten we nu aan het stuur,  gezamenlijk met vier gevestigde partijen. Dat laatste zorgt echter meteen voor achterdocht bij onze kiezers. Op straat en in de winkel hoor ik vaak “dat we nu bij die kliek horen”, dat onze wethouder “zeker ontslagen is als chirurg want anders wil je toch geen wethouder worden” en meer van dit soort uitspraken. We komen erachter dat veel proteststemmers ook echt alleen maar willen protesteren. En geen deel willen uitmaken van de oplossing of daar niet in geloven. Als er oplossingen uit de politiek komen, worden die met zeer veel achterdocht bekeken. Dit weerspiegelt natuurlijk de achterdocht naar de gevestigde politiek. Als fractie hebben we daar best last van. Elke keer leggen we op straat uit hoe belangrijk het is dat we nu aan het stuur zitten en niet langer aan de zijlijn staan. Telkens proberen we de pers te halen met zaken die gerealiseerd zijn of gaan worden. We komen erachter dat het veel makkelijker is om als oppositiepartij de pers te halen. Problemen en ellende zijn interessant, oplossingen niet. Het nadeel van deelname aan een coalitie is ook nog eens dat veel zaken die onze wethouder John bereikt worden geclaimd als een gezamenlijk succes van de coalitie. Daar kunnen we als SSS niet individueel mee scoren, en ook het publiek herkent maar moeilijk de hand van individuele wethouders in de successen. De partijen die nu in de oppositie zitten, hebben geen belang bij het scoren door de coalitie en kraken werkelijk alles af wat ook maar een klein beetje lijkt op succes. Of verdraaien gewoon de feiten.  Het publiek weet daardoor ook niet meer wie of wat ze moeten geloven. Daar komt nog bij dat onze John zichzelf als wethouder vooral als een bestuurder ziet, en veel minder als een politicus die zichzelf aan het publiek moet verkopen ten behoeve van de volgende verkiezingen. De andere wethouders, die tevens lijsttrekker en/of partijleider zijn van hun partijen, zijn daar veel gehaaider in.

John ontpopt zich binnen de gemeente daarentegen als een enorme teamspeler. Tot eenieders verbazing weet hij in enkele maanden tijd te bereiken dat hij op handen wordt gedragen door zowel zijn collega-wethouders als het ambtelijke apparaat. En dat terwijl de ambtenaren als de dood waren dat John ze massaal ging ontslaan. Maar daarvoor is het nog te vroeg, grapt John, hij wil het beste uit zijn ambtenaren halen en dat lukt hem wonderwel. Ook binnen het college gaat de samenwerking prima. Er is een teambuildingsuitje geweest naar Amsterdam, onder externe begeleiding. Met overnachting en veel drank. Heel snel ontstaat er daarna een hecht team, zo merk ik. Veel zaken deelt John nu met zijn collegeleden en niet meer met mij, en zo hoort het ook. John is tevens de meest seniore wethouder, die het ene na het andere conflict tussen de heetgebakerde, want politieke, wethouders weet te sussen en het college bij elkaar weet te houden. Hij heeft zijn handen vol aan het wethouderschap, werkt harder dan veel anderen en bereikt daardoor intern bij de gemeente veel. Een keer per maand rapporteert John aan onze fractie over zijn interne ervaringen binnen de gemeente. John ziet er goed uit, hij is wat kilo’s afgevallen en heeft een paar mooie nette pakken gekocht. Van de collega-wethouders mag hij niet meer in zijn onafscheidelijke kabeltrui aantreden, of in zijn motorpak zoals laatst toen de Commissaris van de Koningin op bezoek kwam. De afschuw op het gezicht van de Commissaris, een CDU-er, zorgde ervoor dat hij een heuse reprimande kreeg van de burgemeester.  We hebben er in onze fractie tot tranen toe om gelachen toen we het verhaal hoorden. “Ik voel me als een aardbewoner die op Mars is geland, en zo gedraag ik me ook, ik stel overal domme vragen over waar ze dan meestal geen antwoord op hebben“ vertelt hij op een fractiebijeenkomst. “Soms heb ik dus een heel makkelijk vak”, zegt hij verder: ”Ik zeg gewoon nee tegen onzin. Daarmee heb ik in een paar maanden tijd al miljoenen euro’s gemeenschapsgeld bespaard. Onze collega’s  zijn totaal niet gewend om zakelijk na te denken als er een voorstel wordt ingediend dat geld kost. Maar ik vraag natuurlijk bij alles naar een gedegen kosten/batenanalyse. Meestal zit die er niet bij, en dan verwijs ik het plan als wethouder Financien naar de prullenbak. Dat vinden ze natuurlijk niet leuk, maar ik kan altijd verwijzen naar ons akkoord waarin we dit zijn overeengekomen.” En hij vertelt verder over hoe het er voor zijn komst aan toe ging. Er werd bijna letterlijk met gemeenschapsgeld gesmeten. Van Den Zakken van de Liberalen, die toch de naam hebben goed op de overheidsfinanciën te letten, werd zelfs wethouder Pro Forma Goedkeuring genoemd omdat ie op elk voorstel, hoe slecht onderbouwd ook, toch wel ja zei. En als het niet in de begroting paste, werd de begroting aangepast in het zogenaamde ijkmoment. Een mooie truc om maar door te kunnen gaan met uitgeven boven het afgesproken budget. Met maar één doel: het kopen van stemmen voor de volgende verkiezingen. Nieuwe voetbalvelden voor de grootste sportclub, vergroening, een nieuwe sporthal en zwembad, subsidie voor allerlei zaken als er maar kiezers te paaien zijn. Onze achterban en fractie prijzen zich gelukkig dat dit tij nu eindelijk wordt gekeerd. Veel inwoners van Solingen zijn echter cynisch over de nieuwe wind die nu waait.  Wellicht is dat de volksaard, maar ik heb het daar persoonlijk wel moeilijk mee.

Door Johan Weeber