Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” 
Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal.

Een select groepje raadsleden waaronder ikzelf zit in het Altes Zollhaus. Een schitterend middeleeuws monument, wit- en roodgepleisterd en ooit gebouwd pal naast een aftakking van de Solinge, de rivier die ten zuiden van het centrum stroomt. Die aftakking is destijds voorzien van een sluis en rechtgetrokken als havengracht. Daar staan nu nog steeds de dure en kolossale grachtenpanden van de vroegere handelaren. We zitten in het Zollhaus in een historische, vergeelde kamer, het ruikt er ook oud, er ligt een visgraten houten vloer, er hangt een stoffige kroonluchter en de gordijnen zijn van rood pluche. Voor het schitterende uitzicht over de havengracht is een modern whiteboard geplaatst. Naast dat whiteboard staat Ian Smith, gepensioneerd projectontwikkelaar. Ian is een rijzige man met een grote bos witte krullen, draagt een bril met gouden montuur.

Hij wordt geflankeerd door Dick White, gepensioneerd directeur van een welzijnsstichting. Dick is een meter korter dan Ian,  heeft ondank zijn leeftijd een bos donkere bos krullen, draagt een rond studentikoos brilletje en heeft altijd een glimlach op zijn gezicht. Aan de andere kant van Ian staat een boomlange man, met sluik haar en een bril uit de vorige eeuw. Aan zijn voeten liggen twee bruine zwabbers. Het blijken zijn honden te zijn. De man is Hannes Monast, voormalig directeur van Alte Solinge, een failliet aannemersbedrijf. 

De heren noemen zichzelf de “Three Amigos” en hebben elkaar als buurtbewoners gevonden om een gooi te doen naar het Kalt Asphalt terrein aan de overkant. Ian voert het woord terwijl hij het whiteboard gebruikt voor een presentatie:” Kijk, mensen, waarom is het plan van de Three Amigos nou oneindig veel beter dan dat van die hippies waar jullie mee in zee, nee rivier, haha, willen gaan? Nou, dat zal ik jullie uitleggen.” Ian spreekt met een vet Frankfurts accent. Het plan lijkt goed doordacht en doorgerekend, het rekensheet staat op het whiteboard. Ian vervolgt: ”Tja, geld verdienen met wat evenementjes en wat horeca, dat levert natuurlijk niks op. Dus dan kan de gemeenschap bloeden. Maar dat is niet het enige. Evenementen en horeca leveren ook overlast op. En weten jullie wel wie er het dichtst bij het terrein woont? In dat witte huis er recht tegenover? “ Hij kijkt indringend de groep rond. De anderen halen hun schouders op. Ik weet op wie hij doelt maar ik zeg niks. “Nou, daar woont de meest briljante advocaat van het land als het gaat om wijzigingen van bestemmingen, vergunningen, Bibob en noem de hele rimram maar op. Ik heb het over Friedo van Rodenrijs.” Hij spreekt de naam uit met diep ontzag.  En hij vervolgt dat Friedo tegen hem gezegd heeft dat ie koste wat het kost elk plan en elk evenement waar hij last van denkt te gaan krijgen desnoods tot de Duitse Staatsrat zal aanvechten.

Jaren later zal inderdaad de volledige vergunning voor het terrein worden vernietigd door de Staatsrat. Maar dat weten de aanwezigen in deze bedompte historische kamer dan nog niet. De Three Amigos hebben alleen raadsleden uitgenodigd waarvan ze denken dat die nog te overtuigen zijn om voor hún plan te kiezen. Het zijn behalve ikzelf Leo Prins van Christ!, Ronnie Verkoel van de Liberalen, Arie Steeg van de orthodoxe SKP, Huiberto Rossini van het CDU, en Aster van Reusel van 50+.

Gezamenlijk zouden zij een meerderheid kunnen vormen. De rest van de partijen heeft al onomwonden steun toegezegd aan het andere initiatief, Gold Asphalt. Ronnie Verkoel steekt zijn vinger op en vraagt:” Maar Ian, we hebben nu vooral gehoord wat er allemaal NIET kan wat jullie betreft op het terrein, dus ik neem aan dat het gewoon industrie kan blijven want dat willen wij namelijk ook.” Dick en Hannes schudden allebei hard nee en Ian zegt:” Nee, o nee, dat willen wij echt niet, nou ja, alleen als het echt niet anders kan, nee, wij hebben een veel beter plan. “ Hij slaat een bladzijde om op het whiteboard en daar verschijnt een schets van de invulling van het terrein. “Kijk, zegt Ian, ”waar kun je in Solingen wél geld mee verdienen? He? Dat is natuurlijk de heilige koe! Het stalen ros! De automobiel! Wij willen dus een groot betaald parkeerterrein maken voor zo’n duizend auto’s. We hebben berekend dat er genoeg vraag is en dat we daarmee de business case rond kunnen krijgen. En aan de rand van het terrein doen we dan wat bedrijfshalletjes.  En, een groot parkeerterrein kun je natuurlijk ook makkelijk als evenemententerrein gebruiken als dat een keer nodig mocht zijn.” Hij vervolgt dat de financiering ook rond is via een rijke geldschieter uit de polder. 

Het enige dat ze nodig hebben de toezegging van de gemeente dat deze het terrein doorverkoopt aan de Three Amigos. Leo Prins is tot dan toe erg stilletjes geweest, hij was voortdurend bezig op zijn iPad en maakte wat foto’s. Ik vermoed dat hij alweer een blog aan het schrijven is. Maar nu zegt hij:” Ian, Dick en Hannes, Three Amigos, complimenten voor dit best wel goed doordachte plan. Maar hebben jullie al contact gehad met de mensen van Gold Asphalt? Waarom werken jullie niet samen? Jullie de business, zij de mooie plannen?” Ian zegt: “Leo, dat hebben we natuurlijk allang geprobeerd! Ik zit zelfs in een van de werkgroepen van Gold Asphalt. Maar, zoals de Fransen dat zo mooi zeggen: er is tussen ons sprake van enige “incompatibilité d’humeur” onverenigbaarheid van karakters zogezegd.“

Huiberto van het CDU onderbreekt hem arrogant:” Ja, eh, daar wil ik als raadslid natuurlijk allemaal niks mee te maken hebben. Hup, ga samenwerken, dan hoeven wij als raad daarin ook geen keuze te maken, dus ga het nog maar eens proberen dan hè,  want anders dan kiezen we natuurlijk gewoon voor Gold Asphalt.“ De andere raadsleden knikken instemmend en staan op.  We moeten naar de volgende meeting. Als Huiberto even later als eerste naar buiten loopt zie ik dat de Three Amigos hem hoofdschuddend nakijken.

Door Johan Weeber