Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” 
Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal.

71 Eddie von Broecksack

Sjors Veratio belt me. Hij is bestuurslid van SSS en telg van een bekende Solingse familie. Zijn vader was politieagent. Vele oudere inwoners van Solingen sidderen nog als ze zich herinneren hoe ze door Veratio senior op harde wijze op de bon zijn geslingerd. Sjors is een boomlange, slanke kerel van rond de vijftig met een stijl grijs naar achteren gekamd haar. Hij is altijd smaakvol gekleed, meestal in een licht pak met leren puntschoenen. Van beroep is Sjors projectontwikkelaar. Hij werkt als zelfstandige voor diverse marktpartijen. “Zeg Joop, ik moet even een verhaal aan je kwijt, schikt dat?” zegt hij door de telefoon. “Kom maar langs in de winkel, Sjorremans” zeg ik en even later zitten we aan de koffie in mijn kantoortje. We kennen elkaar goed uit de herensociëteit voor de zelfbenoemde notabelen van Solingen en komen we ook wel privé bij elkaar over de vloer.  “Ken jij ene Eddie von Broecksack, die daar in die straat naast de Von Lippe Biesterfeld kazerne woont?” valt Sjors met de deur in huis. “Jazeker ken ik die, die heeft laatst in de raad ingesproken dat ie tegen een moskee op dat kazerneterrein is.” zeg ik. “Nou”, zegt Sjors,” dat had ik ook begrepen. Dus ik dacht ik ga een keertje met hem praten om te ervaren wat hij en die andere bewoners dan wél op dat terrein willen. Ik heb een goede klant die daar graag woningbouw wil plegen, dus ik dacht als ik met een bewonersdelegatie naar het vastgoedbedrijf van het Reich ga, dan maken wij misschien een kans om het terrein aan te kopen in plaats van dat moskeebestuur.” “Je weet toch wat de bestemming van dat perceel is, hè Sjors? Er mag geen woningbouw daar….” zeg ik maar hij zegt dat te weten en de politiek prima van zijn zakelijk belang te kunnen scheiden, hetgeen ik alleen maar kan respecteren. “Nou, ik had dus een afspraak met die Eddie von Broecksack bij hem thuis en man, man, man, wat ik daar allemaal heb gezien…..” Sjors kan zijn lachen bijna niet inhouden: ”In zijn hele gang stond links en rechts een lange rij met Teddybeertjes, in gevechtstenue, een soort camouflagepakjes. En allemaal een plastic geweertje over de schouder. Toen ik daarnaar vroeg zei hij bloedserieus: “Dat zijn mijn beschermberen tegen de Islam.”  Nu kan ook ik mijn lachen niet meer inhouden, we schateren het uit. “Maar het wordt nog veel mooier, in zijn woonkamer stonden ook weer allemaal van die beren, iets groter zelfs, en hij heeft behang van de Israëlische vlag. Verder hangen overal keppeltjes en menora’s terwijl hij helemaal niet joods is. In zijn tuin staat ook een paal met de Israëlische vlag eraan. De man is een enorme Israël fan, dat volgens hem het uitverkoren volk is of zoiets dat strijd moet leveren tegen de Islam op aarde en samen met God in de hemelse gewesten.” Sjors is ongelovig opgevoed, maar ik ken dit soort verhalen wel uit de gelovige kringen waarin ik vroeger verkeerde.

Ik luister geamuseerd verder naar Sjors: “Joop, ik wou dat ik het allemaal gefilmd had, maar het meest bizarre komt nog. Hij stond erop dat ik meeging naar de zolder. Daar had ie een enorme tafel staan, ik denk zeker drie bij drie meter, met een grote kaart van Europa erop geprojecteerd. Op die tafel stonden duizenden soldaatjes, tanks, vliegtuigjes etcetera in oorlogsopstelling. Daar speelt hij dus de Tweede Wereldoorlog na, minutieus met schema’s erbij, naslagwerken en een tijdklok. En weet je wat hij zei? Dat ie de oorlog de afgelopen jaren inmiddels drieënzeventig keer had nagespeeld, maar dat de Duitsers al zestig keer gewonnen hadden in plaats van verloren. Hij ziet allerlei bizarre parallellen tussen de huidige tijd en 40/45, waarbij de rollen tussen de joden en de nazi’s zijn omgedraaid en de islamieten uit alle macht moeten worden bestreden, echt geen touw aan vast te knopen.” We kijken elkaar verbijsterd en half lachend aan. Sjors zegt:” Ik heb mijn koffie opgedronken en ben maar snel weer weggegaan, wat een figuur is dat man. Ik begrijp dat hij een prominente rol in dat bewonerscomité heeft, nou, ik kan je verzekeren, daar krijgen jullie in de politiek nog wat mee te stellen hoor. Ik heb als projectontwikkelaar in ieder geval helemaal niets aan hem. Moet je je eens voorstellen dat ik zo iemand als bewonersvertegenwoordiger meeneem naar een officiële bespreking met het Reich over de aankoop van het perceel…maar ik wilde jou dit verhaal toch niet onthouden.” We praten nog wat verder over de business en over onze dochters die bij elkaar in het hockeyteam zitten.  De deur van het kantoortje gaat open en Detta komt binnen. Sjors en Detta  begroeten elkaar hartelijk. Dan schiet mij wat te binnen: ”Jij kent die Eddie von Broecksack toch ook, Detta, Sjors had echt bizarre verhalen over hem.” “Jazeker”  zegt ze, “die is een tijdlang net als ik ook naar de Ochtendzon Evangelische Gemeente gegaan,  maar de laatste tijd zie ik hem niet meer. Hij is een enorme fan van Israël en werd steeds extremer in zijn geloof,  dus ik vermoed dat ie zich bij de Ochtendzon niet meer thuis voelde. Hij had ook een vriend, met wie hij altijd samen optrok, Jerome van Kadesteijn, die was ook zo extreem.”  Sjors raakt er niet over uitgepraat:” Ja, die naam viel ook toen ik bij Eddie was, hij vertelde dat zij samen een vereniging hebben opgericht, Solingen Noord zoals het Hoort, om de komst van die moskee in de wijk tegen te houden.  Met álle mogelijke middelen, zoals hij dat tegen me zei. Hij ziet dat als een roeping, een heilige taak die hij heeft gekregen van hogerhand. Deze oorlog ga ik winnen, zei hij tegen me met een vreemde, bijna diabolische blik in zijn ogen bij het weggaan. Ik ben echt bezorgd hoe dit afloopt en dat heb ik niet zo snel….”

Door Johan Weeber