Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.”
Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal.

85. Zakencoalitie

De beoogde nieuwe coalitiepartners zitten bij elkaar in het Huis van de Stad. Een geheime locatie zoals de Malle Molen is niet meer nodig. Er is inmiddels overeenstemming bereikt dat deze partijen het met elkaar moeten gaan doen. Tandenknarsend zijn we toch akkoord gegaan met de toetreding van drie christelijke partijen tot onze oude coalitie. De coalitie waarin  deze partijen kort geleden nog het vertrouwen hadden opgezegd. Met bezwerende zinnen zoals “Mensen, het kan verkeren in de politiek” en “Solingen moet nodig weer bestuurd worden” heeft formateur Roelant in een aantal sessies de partijen op één lijn gekregen. Het compromis is uiteindelijk geworden dat ook de Grünen, die in de oude coalitie zaten, weer terugkeren in de nieuwe coalitie. Die bestaat nu dus uit zeven partijen, waarvan drie nieuwe. Waarvan er zes een wethouder mogen leveren. De orthodoxe SKP krijgt een soort gedoogpositie zonder wethouder. Maar  de SKP “voelt zich vertegenwoordigd door Christ! en het CDU”. Ik heb een nare smaak in de mond van deze coalitievorming. “Ach, ik zit tussen de palingen in een emmer snot…” zeg ik thuis als ze vragen hoe het gaat.  Hoewel het in alle toonaarden ontkend wordt door de christelijke toetreders, zitten we nu in een situatie die we ook zonder bestuurscrisis een half jaar geleden best hadden kunnen bereiken. De verhoudingen staan dermate op scherp in deze nieuwe coalitie dat er in het persbericht gesproken wordt over een “zakencoalitie”. En dat we geen vrienden van elkaar hoeven te zijn om de stad te kunnen besturen. Dat er over twee jaar alweer verkiezingen zijn en dat partijen gemeend hebben “in het belang van de stad” toch deze coalitie te moeten formeren. Het enthousiasme straalt er bepaald niet vanaf. Behalve bijzonder genoeg bij onze wethouderskandidaat John, die na een maandenlange wandeltocht weer als herboren aanzit bij de onderhandelingen over het programma dat we aan het opstellen zijn. Het is goed dat hij de afgelopen periode niet meegemaakt heeft, vinden Sjoukje en ik, die het hele onfrisse proces wel hebben doorlopen. John haalt zijn schouders op en zegt: ”Joop, ik zie mezelf als een bestuurder, ga gewoon verder met mijn goede financiële werk van minder uitgeven, aflossen en lastenverlichting. Het zal wel wat lastiger worden, want twee wethouders erbij met eigen stokpaardjes betekent ook dat zij wel om geld bij me zullen gaan bedelen. Maar daar verzin ik wel wat op.”

We maken kennis met de wethouderskandidaten van CDU en Christ! Die van het CDU is Jan Wilhelm van Overijssel. Een gebruinde sportieve vijftiger, zeezeiler en net zo breedsprakig en cryptisch als Huberto Rossini, zijn fractievoorzitter. Als die twee iets proberen in te brengen in de onderhandelingen zijn we zeker een half uur verder voordat iemand iets begrijpt van wat ze bedoelen. Zeer vermoeiend. Jan Wilhelm is “verandermanager” bij een overheidsdienst en vertelt trots aan wie het maar wil weten dat ie een terugkeergarantie heeft naar zijn oude baan mocht het wethouderschap hem niet bevallen. Hij vraagt zich geen seconde af of hij óns wel zal bevallen. Voor Jan Wilhelm wordt speciaal een portefeuille gecreëerd omdat er eigenlijk onvoldoende werk is voor zes wethouders: Sport en Kracht van de Samenleving. Over de formulering van wat hij nou precies gaat uitvoeren zijn we het langste bezig van het gehele onderhandelingsproces. Het stuk tekst dat gaat over zijn portefeuille munt uit in vaagheid en oncontroleerbaarheid. Een pretpakket, maar het CDU heeft wel zijn vurig verlangde wethouder.

De externe kandidaat van Christ! heet Cora Brugstra, een slimme, sympathieke dame van in de veertig, ook uit overheidsdienst, een overkoepelend orgaan van gemeenten.  Zij wekt de indruk uitgebreide ervaring te hebben met het sociale domein, haar beoogde portefeuille. Haar inbreng in het coalitieprogramma lijkt John en mij best zinvol. In ieder geval is iedereen in deze coalitie vooral blij dat Christ! déze kandidaat wethouder naar voren schuift en niet een van hun eigen fractieleden waar we zoveel mee te stellen hebben gehad.  Onze eigen inbreng beperkt zich ertoe dat wij er scherp op toezien dat het strakke financiële beleid wordt gehandhaafd, dat we de schuldpositie gaan verminderen volgens een afgesproken schema en dat we lokaal de belastingdruk gaan verminderen en dat we de samenwerking met het bedrijfsleven gaan verbeteren. We proberen zoveel mogelijk concrete getallen in het programma te fietsen. Dat lukt vrij aardig. Pas later krijgen onze nieuwe vrienden in de gaten dat wij niet alleen de financiële afspraken goed vastleggen, maar dat we hen daar ook aan gaan houden. Hoewel we dat in het bedrijfsleven niet anders gewend zijn, is dat in de politiek verre van gebruikelijk. Daar is het adagium veelal dat afspraken er vooral zijn om op papier te kunnen scoren bij de achterban. Niemand is geïnteresseerd in de uitvoering. Onze fractieleden en achterban hebben veel moeite met deze nieuwe coalitie en het programma. Willem houdt ons voor dat we twee jaar geleden opgestapt zijn uit een coalitie in wording, juist vanwege een te weinig concreet programma en vanwege het gejaag op wethoudersposities. Ik knik en kan hem geen ongelijk geven. Maar John overtuigt iedereen door aan te tonen dat de financiële paragraaf er wel goed inzit, dat hij nog lang niet klaar is met zijn goede werk en dat er nu uitstappen schadelijker is voor Solingen dan doorgaan.

In mijn winkel lees ik op een ochtend de vernietigende reactie van Karel Koning en Teddie de Korte in het Solings Dagblad.  Zij hebben mede hebben gezorgd voor de val van het college en stellen nu: “De christelijke partijen hebben de boel geflest. Wij kunnen de berichten laten lezen waarin de christelijken hebben geschreven alléén als voltallige oppositie te willen toetreden tot een coalitie, en niet alleen slechts zijzelf. Ze hebben zichzelf nu over onze rug in het pluche gehesen! “ De teleurstelling is groot, opnieuw zijn oude vriendschappen omgeslagen in pure vijandschap. Het woedende verwijt dat de christelijken ons twee jaar geleden maakten, treft nu henzelf. Ik kan een grijns van leedvermaak niet onderdrukken terwijl ik de schappen loop bij te vullen.

Door Johan Weeber