Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.”
Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal.

88. Het sprookje eindigt

Detta en ik zitten in een vliegtuig van Beta Airlines van Atlanta naar Frankfurt. We zijn op de terugreis van een bezoek aan onze oudste dochter Roxy, die een half jaar Media studeert aan de Ivory University. Het is nu halverwege die periode, en omdat ze ook eenentwintig werd deze week, vonden wij dat een mooie gelegenheid om haar na maanden weer eens in de armen te sluiten. We kijken terug een geweldig leuke en ontspannen week. We hebben veel van Atlanta en omgeving gezien, zelfs een stuk gefietst over een oude, omgekatte spoorbaan, heerlijk gegeten en ook kennis gemaakt met een van Roxy’s belangrijkste docenten. We hebben met haar geluncht in een hippe tent in Decatur. Al snel kregen we het uiteraard over politiek en de nieuwe president van de VS. De docente bleek een Democraat en gaf enorm af op de Republikeinen en hun standpunten. Uit onze politieke discussie bleek echter al snel dat ze standpunten had die in Duitsland alleen bij uiterst rechts voorkomen. Ik zag onze dochter een aantal keren flink fronsen en kritische vragen stellen. Ik bedenk nu hoe leerzaam zo’n studieperiode in het buitenland eigenlijk is. Niets is wat het lijkt, zelfs niet in een enigszins met Duitsland vergelijkbaar westers land als de VS.

Ik was blij met de afleiding deze week. Die kon ik wel gebruiken na een beroerde politieke periode. Dé kans van de eeuw voor Solingen, namelijk het vestigen van een ICT University, is volkomen verprutst door de koudwatervrees van de politieke collega’s. Vooral ingegeven door oneigenlijke motieven. Onze partij mocht als initiatiefnemer van de anderen natuurlijk niet scoren met zo’n universiteit, dat zou slecht kunnen uitpakken bij verkiezingen. Alles werd dan ook uit de kast gehaald om maar niet mee te hoeven werken aan de vestiging van ervan. Zo waren er verdachtmakingen aan het adres van de Franse directeur. Ook durfde de gemeenteraad het zogenaamd niet aan om een huurgarantie van een paar ton te verstrekken, terwijl diezelfde raad met groot gemak miljoenen uitgeeft aan veel onduidelijker projecten. Niet alleen wij waren geschokt door deze gang van zaken. Ook Niek Voigt van Solingen Onderneemt liet geen spaan heel van deze raadsleden: ”Solingen is een middeleeuwse stad en zal dat met dit soort bestuurders altijd blijven. Het bedrijfsleven leidt enorme schade door deze lieden, en daardoor de inwoners van deze stad ook.” John en ik spreken er nadien lang over.  Zoals altijd is John laconiek over de afkeuring vanuit de raad: “Joop, wij laten gewoon steeds zien hoe het óók kan in Solingen, en we zijn niet verantwoordelijk voor raadsleden of anderen die dat niet willen of kunnen inzien. Wij hebben er toch alles aan gedaan? En Joop, over dat ICT-onderwijs, daar is zo’n vraag naar, dat komt er echt wel een keer.” Ik kan John’s optimisme alleen maar bewonderen, zelf ben ik er behoorlijk kapot van. Ik brom iets, maar John geeft me een klap op mijn schouder: ”Kom op Joop, wees niet zo somber, wij zijn niet afhankelijk van die politiek toch? Als we niks meer kunnen realiseren gaan we toch gewoon weer leuke andere dingen doen.” Deze laatste zin galmt nog steeds na in mijn hoofd. Na bijna acht jaar politiek vind ik het ICTU-debacle toch wel de bloody limit. Na vier jaar vechten in de oppositie zit je eindelijk drie jaar goed aan het stuur en dan zie je toch zo’n kans voor de stad in de prullenbak verdwijnen.  Dan kunnen de collega’s honderd keer met glimlachjes en schouderklopjes zeggen dat dit allemaal bij politiek hoort, maar ik merk dat mijn motivatie wegzakt. Lang denk ik na over systeemwijzigingen die deze lokale ellende zouden kunnen voorkomen, maar ik besef tegelijkertijd dat ik niet de persoon ben om dat voor elkaar te boksen.

Detta zit rechts van me in de Boeing, links van me zit een Nederlandse beroepsmilitair die enkele Amerikaanse bases heeft bezocht voor een uitwisseling waarvan hij mij het nut niet kan uitleggen. Iets met militaire software op elkaar aansluiten via het internet. Als ik vraag of dat niet gevaarlijk is met een president die zijn verkiezingsoverwinning te danken heeft aan manipulatie via het internet, kijkt hij me achterdochtig aan. De jongeman van een jaar of dertig is kalend, iets gezet en heeft zweetplekken onder zijn oksels. Hij vertelt me dat zijn vrouw vliegangst heeft en thuis de hele vlucht in de gaten houdt via Flight Radar, ook al is het nacht. Daarom is hij steeds met zijn vrouw aan het appen op zijn telefoon. Er is gratis wifi aan boord boven zodra je boven de 3000 meter vliegt. Het vliegtuig hangt nu rustig brommend in de lucht op 12 km hoogte. Ik probeer een film te kijken maar mijn gedachten dwalen steeds af. Ik denk terug aan het moment dat ik Detta eerder deze week voorzichtig vertelde dat ik misschien wilde stoppen met politiek. Zij sprong een gat in de lucht toen ik het vertelde. Het tijdsbeslag, mijn frustraties, de in haar ogen magere resultaten én mijn magere bijdrage aan het huishouden en de opvoeding, is altijd een bron van echtelijke discussie geweest. Nu onze meiden wat ouder worden en letterlijk uitvliegen over de wereld, lijken de scherpe kantjes daar wel wat vanaf te gaan.  Maar Detta heeft natuurlijk ook bedacht dat wij met zijn tweeën straks weer veel leuke dingen kunnen gaan ondernemen. Net als voordat er kinderen kwamen. Ik kan haar geen ongelijk geven als ik terugkijk op de afgelopen week, die erg geslaagd was.

Opeens krijg ik een elleboogstoot van mijn buurman. Ik kijk verstoord naar links en doe mijn koptelefoon af. De militair wijst naar zijn scherm, waarop de vluchtroute is te zien en zegt met lichte paniek in zijn stem: ”Mijn vrouw appte net dat we omgekeerd zijn!!”  We vliegen ergens boven de oceaan onder Groenland, maar de rode streep van de vluchtroute laat een U-bocht zien, het vliegtuig op het scherm is inderdaad gekeerd en vliegt terug richting het Amerikaanse continent.

Door Johan Weeber