Johan Weeber, die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief, baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.”  Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda digitaal. 

1. Campagne

Met een kletterend geraas breken de -houten dwarslatjes van de bouwladder, terwijl Maurits steeds sneller naar -beneden glijdt. Met een doffe klap komt de 110 kilo op zijn rug op de betonnen vloer terecht. De posters die hij net nog in zijn -handen had, dwarrelen door de half-donkere -ruimte. De rol plakband komt vreemd genoeg precies op zijn linkerknieschijf terecht en blijft daar plakken. Van boven komt uit het trapgat, waarheen Maurits op weg was, een lichtschijnsel.
Bewegingloos blijft hij -liggen, ik loop snel naar hem toe. Zijn hoofd ligt vreemd opzij en er komt een straaltje bloed uit zijn mond, de ogen wijd opengesperd. -“Maurits, Maurits!!!”, roep ik, en -probeer mijn  stem nog enigszins te dempen. Hij reageert met een zacht gegorgel uit zijn keel, maar beweegt niet en zijn ogen blijven in het niets staren. Ik mompel een paar krachttermen en pak mijn mobiel. Geen bereik. Loop naar de toegangsdeur vanuit de parkeergarage, die we geforceerd hadden om binnen te komen. Nog steeds geen bereik.

De parkeergarage maakt onderdeel uit van een nieuwgebouwd complex met een -hotel, -woningen, een oude Gasfabriek en wat lege -betonnen ruimten waar nog een -gebruiker voor gevonden moet worden. Er gaan -geruchten dat er een Basis Fitness in zal komen. Het complex ligt ideaal op de invalswegen naar de binnenstad van Solingen en Maurits had deze plek eerder al gespot als een plek waar onze ver-kiezingsposters optimaal tot hun recht zouden komen. Ik had aangeboden om mee te gaan, maar Maurits had het me eerst verboden. “Als lijsttrekker moet jij niet meegaan, stel je voor dat we betrapt worden of dat er camera’s hangen, dat kan jou en je nieuwbakken partij de kop -kosten, man…” In zijn ogen zag ik die -typische mengeling van bezorgdheid en hang naar avontuur, die ons beiden zo kenmerken. “Het maakt me geen zak uit Maurits. Ik laat jou niet alleen gaan, we weten niet hoe het er daarbinnen uitziet. En met zijn tweeën zijn we ook veel sneller klaar, dus lopen we minder risico.”

Maurits is letterlijk en figuurlijk een -geweldige vent, op wie je echt kunt -bouwen, die al veel ‘klusjes’ voor de partij heeft opgeknapt. Klusjes waar de andere leden van de partij vaak niets van willen weten, maar die vaak wel nood-zakelijk zijn voor het voortbestaan van de partij. -Vroeger was Maurits uitsmijter en dj, en hij leeft nog steeds bij voorkeur ’s nachts.

En zo is het gekomen dat we ons deze avond laat ‘wederrechtelijk toegang -hebben verschaft’ tot het net afgebouwde complex. Dat ging overigens heel een-voudig, met een schroeven-draaier, er zitten nog geen echte sloten op de deuren. De grootste kunst was om vanuit de kelder op de begane grond te komen. Gelukkig was daar die bouwladder geweest waarlangs we naar boven konden. Boven, waar we de -posters fantastisch mooi -konden -ophangen zonder dat ze er meteen door onze -politieke ‘vrienden’ of handhaving weer afgehaald -konden worden. NIET -SOLLEN MET -SOLINGEN, OZB WEG ERMEE, -BURGEMEESTER LEEF JE NOG, en zo -hadden we nog een heel stel posters bij ons die we op dé perfecte zichtlocatie zouden gaan ophangen.

Nu liggen deze posters in het betonstof, -verspreid rondom een zwaargewonde Maurits en een lijsttrekker die volledig in paniek op zoek is naar een mobiele -verbinding…

Hoewel het nooit langer dan een paar -minuten kan zijn geweest, lijkt het wel een half uur voordat ik via een van de trappen-huizen vanuit de kelder aankom in de lobby van het Good Eastern hotel en naar de balie loop. Snel boek ik een hotelkamer en ga met de lift, waarvan ik al gezien had dat die uitkwam in de parkeer-garage,
naar boven.

Ondertussen bel ik John Vroeg op, mijn -politieke buddy met wie ik onze -partij -Solingen Slijpt Scherp (kortweg SSS)
heb opgericht. Slaperig neemt hij op:
“Ja met John, moet dat nou nog zo laat?” In -staccato vertel ik wat er gebeurd is, -terwijl ik de lakens van het tweepersoonsbed onder mijn jas prop en weer naar de lift loop. “John, je MOET echt zo snel -mogelijk hierheen komen met je spullen, kom met de auto via de parkeergarage, ik wacht je op bij de slagbomen.”

Door Johan Weeber