Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.”
Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal. 

11. Solingen Vooruit

Het is ochtend, de dag na het bericht in het Solings Dagblad. Ik kijk naar buiten en zie dat het drukker op straat is dan normaal, er lijkt warempel een stroompje mensen op weg te zijn naar de winkel. De zon schijnt. Ik schiet mijn schoenen aan en ren via de trap naar beneden. Hamza draait kassa en ik zie een rij klanten staan te wachten. Ik pak de handcomputer en begin als een gek bij te bestellen. Vanmiddag kan ik nog een levering laten komen vanuit de groot-handel. Veel klanten uit Solingen betuigen hun steun, en zeggen dat ze op me gaan stemmen op 23 maart. Dat doet me goed, ik doe voor het eerst in weken fluitend mijn werk. Hoewel ik eigenlijk met de rest van de partijleden campagne op straat moet gaan voeren, heb ik het daarvoor nu te druk. Aan de andere kant, is dit eigenlijk ook niet een hele effectieve manier van campagnevoeren?

John, Celebrity, Willem, Marjorie en een aantal anderen van de kieslijst komen de winkel binnenvallen. ”Als we op onszelf stemmen straks, krijgen we die korting dan ook?” grapt Willem. Willem is de voormalige eigenaar van mijn buurtsuper, inmiddels gepensioneerd, iedereen boven de 60 in Solingen kent hem. Marjorie is een knappe hockeymoeder uit de wijk Blommendahl, met een hoge functie in het plaatselijke ziekenhuis. Zij zegt: “Wat een actie is dit man, dit gaat ons echt -stemmen opleveren. Op straat worden we ook al aangesproken zo van, “Oh, zijn jullie van die partij van die Buurtsuper?” Onze -schaterlach klinkt door de winkel. Ik geef ze allemaal een blikje Sisi (over de houdbaarheidsdatum, je bent kruidenier of je bent het niet) en een pak Goudse -Stroopwafels.   

Kort nadat ze zijn vertrokken komt -Karel Koning van de andere lokale partij, -Solingen Vooruit, de winkel binnen. “Je weet dat ik niets te maken heb gehad met die aanvraag voor dat integriteitsonderzoek hè, Joop. Wij lokalen moeten elkaar -helpen”, fluistert hij me toe terwijl ik het vak met frisdrank bijvul. Hij vervolgt: “En ook die avond met die schreeuwende fractie-voorzitters in jouw richting, ik vond het beneden alle peil, en dat heb ik ze laten weten ook.”

“Laten we een bak koffie drinken”, zeg ik terwijl we naar het kantoortje lopen. We gaan zitten in mijn kantoortje, dat -misschien twee bij twee meter groot is. Er staat een grijs bureau met oude computer, en twee stoelen met versleten zittingen. Aan de muur wat posters van leveranciers met erop gekraste telefoonnummers. Een oud koffiezetapparaat staat te pruttelen. Er loopt wat koffie onder uit het apparaat,  over de BTW-aangifte zie ik. Ik schuif wat papier aan de kant. “Hoe is het met jullie campagne Karel”, vraag ik, “ik zie jullie nergens in de stad.”

“Dat is een bewuste keuze, Joop”, zegt Karel. ”Mijn fractie en ik hebben ervoor gekozen alleen mee te doen met de stadsdebatten. Wij hebben een hele trouwe -achterban, die kent ons al jaren en wij hoeven dus eigenlijk geen campagne te voeren.”

“Maar die achterban levert je nu al een aantal keren maar één zetel op, willen -jullie dan niet groeien?”

“Daarom ben ik hier, Joop”, zegt Karel. Wel es gehoord van een lijstverbinding? Als wij als twee lokale partijen een lijstverbinding aangaan, maken we meer kans op restzetels. Dat is goed voor ons beiden. Denk er eens over na.” Ik zeg: “Nou, daar hebben we al over nagedacht. Wij willen op eigen kracht de verkiezingen ingaan.  Het is voor ons de eerste keer. Het lijkt me beter om ná de verkiezingen eens te kijken of we er niet één lokale partij van kunnen maken. Dan weten we ook hoe groot wij en hoe groot jullie zijn geworden…” Met een verongelijkte grijns verlaat Karel het kantoortje en beent de winkel uit. Ik ga snel verder met vakken vullen, de winkel blijft volstromen met klanten.

Uitgeteld lig ik die avond op de bank. Twee dochters masseren mijn voeten. Detta kijkt vol trots naar me. “Ik zei toch dat ik het geldprobleem zou oplossen?” zeg ik met een glimlach. “Misschien kunnen we na de verkiezingen wel een weekje op vakantie.” Enthousiast gejuich valt mij ten deel. Het is maar goed dat ik op dat moment nog niet weet wat me na de verkiezingen te
wachten staat…

Door Johan Weeber