Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal.

17. Fluwelen handschoen

Als nieuwbakken politici zijn John en ik een lange avond bezig met het schrijven van de persoonlijke en vertrouwelijke brief aan burgemeester Koorneef. De dagen erna passen we steeds nog weer zaken aan. We beseffen maar al te goed dat de toon van onze brief van het grootste belang is. Ook willen we onze tipgevers beschermen die ons hebben verteld dat er mogelijk iets niet in de haak is met zijn huis in Xai-Xai. Er zou sprake kunnen zijn van zelfverrijking en/of belangenverstrengeling. Daarom ­stellen wij ons in de brief op het standpunt dat wij op basis van ontvangen tips over enkele weken in het openbaar vragen willen gaan stellen. Tot die tijd willen we Koorneef de gelegenheid geven om zelf onafhankelijk onderzoek te laten doen en aan te tonen dat er (hopelijk) niets aan de hand is. Toch twijfelen John en ik nog steeds of we de brief bij Koorneef door de bus moeten gooien. Vergeleken met de frontale aanval die Stolz op hem wil plegen, is zo’n brief maar soft en nogal a-politiek. Misschien schiet een brief zijn doel wel voorbij. Om een definitieve beslissing te nemen spreken John en ik af. John staat op een beurs in het Solings Medisch Centrum, om een van zijn nieuwe operatierobots aan de man brengen. Er hangt een typische ziekenhuisgeur in de ruimte waar de beurs gehouden wordt. Overal staan mensen in witte jassen bij ingewikkelde apparaten en schermen te praten. Al snel zie ik John staan, hij torent ­immers boven iedereen uit. Er staat een groep ­Japanners om hem heen, door het lengte­verschil lijkt het wel of hij een groep ­kleuters toespreekt. Ik kom ­dichterbij. Om zijn hand heeft John een soort ­electronische handschoen.

Op het scherm is een patient te zien op een operatietafel, met opengesneden buik. Naast de operatietafel staat een grijparm met een mechanische hand. John staart plotseling intensief naar het scherm en maakt een grijpende beweging met de handschoen. Op het scherm maak de robotarm eenzelfde grijpende beweging in de buik van de patient. Met een langzame beweging haalt de robot een groot bloederig orgaan uit de buik van de man. De Japanse doktoren maken kreungeluiden die steeds luider worden naarmate het bloederige orgaan verder van de patient verwijderd wordt. Uiteindelijk ­belandt het orgaan in een soort prullenbak. De Japanners gaan uit hun dak. “So, ladies and gentlemen, this was the ­infected gallbladder of our patient. As I told you, this patient is in Tokyo, your country, 9000 kilometers from here. This will be the future in reducing health costs, as a cheap but very good Indian doctor can do the remote surgery for less than fifty percent of the costs of a doctor in one of our countries.” Een van de Japanners, de oudste van het stel met prachtig wit stijl achterover­gekamd haar zegt: “Yes yes, very very good…. but what about our jobs as ­surgeons?” John kijkt hem aan en zegt dan met zijn brede glimlach: “We can finally enjoy our retirements!” De Japanners kunnen er niet om lachen en druipen af. “Ha Joop, wil je ook even mijn fluwelen handschoen proberen?” zegt John, terwijl hij het ding afdoet. “Haha, nee dank je, ik ben meer van hup de beuk erin!” grap ik, en we lopen naar de ziekenhuiskantine. Aan een rustig tafeltje nemen we nog een keer alle scenario’s door. John zegt: “Kijk, Joop, we hebben die partij opgericht omdat we professioneel bestuur willen, dat transparant en afrekenbaar is. In het bedrijfs­leven maar ook de ziekenhuiswereld is het inmiddels volstrekt normaal dat je integriteit en je prestaties onderzocht worden.

Daar moeten onze bestuurders in Solingen ook maar aan wennen. Bovendien geven we Koorneef alle kans om zelf met opgeheven hoofd naar buiten te treden met een goed onderzoek dat in stilte is verricht.“ Ik zeg: ”Maar de traditionele politiek van ‘barbertje moet hangen’ werkt heel ­anders, dat weet jij ook. Dan wordt eerst de pers geïnformeerd op basis van vage tips en ­geruchten en is iemand al beschadigd voordat ie zich kan verdedigen. Maar ik ben met je eens dat we dat steekspel maar aan Stolz moeten overlaten. Nadeel van onze aanpak is wel dat wij waarschijnlijk minder of zelfs verkeerde aandacht krijgen in de pers, waardoor de kiezers wellicht niet begrijpen waar we mee bezig zijn.” John zegt met zijn sardonische glimach: ”Je weet dat ik niet gevoelig ben voor wat ‘men ervan vindt’, daar ben jij meer van.” We kijken elkaar aan en besluiten dan een handtekening te zetten onder de brief. Die ik een uur later bij Koorneef door de ­brievenbus van zijn woning gooi. De camera boven zijn voordeur is een stille getuige…

Door Johan weeber