Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda digitaal.

Wat vooraf ging: Klusjesman Maurits is gevallen bij het illegaal opplakken van verkiezingsposters van de nieuwe partij Solingen Slijpt Scherp. Hij blijft bewegingloos liggen. Dat gebeurt in een oude Gasfabriek, waarin onder meer een hotel en parkeergarage zijn gemaakt. Partijgenoten John en Joop verslepen Maurits (die gewikkeld is in bebloede lakens) naar een hotelkamer.

3. Dolkstoot

Als nieuw ingeschreven partij wordt ook Solingen Slijpt Scherp uitgenodigd door de griffier die verantwoordelijk is om de verkiezingen in goede banen te leiden. De avond zou vooral in het teken staan van het ordentelijk laten verlopen van de verkiezingen. Zo staat althans in de uitnodiging. We zitten in een bedompt zaaltje op de tweede verdieping van het Stadhuis op de Markt. Er staan een paar simpele tafels geschakeld in een U-vorm en daaromheen staan tijdloze stoelen. Het eeuwenoude glas in lood is wel prachtig.  Af er toe dringt er wat geluid vanaf de Markt door de kieren in deze ramen naar binnen.

Hier maak ik kennis met de lijsttrekkers van de 10 partijen die momenteel in Solingen in de raad zitten. Een aantal ken ik al vanuit mijn betrokkenheid als lokale ondernemer bij de wijk. Ik heb immers een buurtsupermarkt in Solingens meest besproken wijk: Westerfeld. Vooral na een overval zijn politici er als de kippen bij om hun afschuw uit te spreken, zo heb ik gemerkt. Vaak namen ze niet eens de moeite om even binnen te lopen, maar bleven ze buiten staan voor een foto en interview met de krant.

Een flink aantal lijsttrekkers heb ik dan ook nog nooit gezien. Er is ook nog een andere nieuwe partijvoorzitter aanwezig. Bart Dreize van Stolz auf Solingen (SAS). Bart heeft blonde krullen en is een jaar of 30. Hij komt hoorbaar niet uit Solingen, maar schijnt ergens uit Nederland te komen, vlak over de grens. Ik zit naast hem. De spanning onder de aanwezigen is om te snijden. Ik zie bijna iedereen met een frons op zijn of haar gezicht. Ik ben enigszins voorbereid, want ik had al gehoord dat de gevestigde partijen op zijn zachtst gezegd ‘not amused’ zijn met de inschrijving van twee nieuwkomers.

Die inschrijving van onze partij was ook nog wel een ‘dingetje’ geweest. John Vroegop, mijn medeoprichter en ik hadden op een avond van onze herensociëteit een oproep gedaan, maar uiteindelijk stonden we met lege handen. Niemand wilde of durfde zijn handen te branden aan de lokale politiek. En we hadden nog maar twee dagen om ons in te schrijven. In een kort telefoongesprek besloten we dat wij dan maar met zijn tweeën met de partij moesten starten en dat we daarna vanuit onze netwerken de kieslijst moesten trachten te vullen. De ochtend van ‘deadline’ dag zaten we bij de notaris, om de politieke vereniging Solingen Slijpt Scherp op te richten, John als voorzitter/ penningmeester en ik als secretaris. Met de verse akte onder de arm togen wij naar het gemeentehuis, alwaar wij ons melden aan de balie. “Wij komen ons inschrijven als nieuwe lokale partij”, zei John met zijn basstem. Het werd doodstil in de hal rondom de balie en iedereen keek in onze richting. Na flink heen en weer getelefoneer werd duidelijk dat er een speciale ambtenaar moest komen die ging over registratie van partijen, kieslijsten etcetera. Na enige tijd verscheen deze zeer vriendelijke ambtenaar, nam ons mee naar een kamertje, controleerde de akte, vulde de nodige paperassen in. Met een stralende glimlach vertelde hij ons dat dit de eerste keer in twintig jaar was dat zich een nieuwe lokale partij in Solingen had gemeld en dat ie het prachtig vond. Aan het einde van het gesprek zei hij: “Zo, dat is geregeld, dat wordt dan 240 euro inschrijfgeld.” John en ik keken elkaar aan en barstten in lachen uit: we hadden geen geld op zak. Ik ben nog snel naar de zaak gefietst, heb 240 euro uit de kassa gegraaid en met dat geld hebben we ons ingeschreven. De volgende dag stond in de Solinger Post met grote chocoladeletters: “Chirurg en kruidenier steken dolk in Solingse politiek.” Een flink aantal lijsttrekkers van de gevestigde partijen was al geïnterviewd door Darinka Pieters, een bekende Solingse journaliste. Dat heeft ze snel gedaan, dacht ik nog. De strekking van het stuk was dat men het maar belachelijk vond dat John en ik een eigen partij waren begonnen. We hadden kansen genoeg gehad om ons aan te sluiten bij de reeds gevestigde partijen, wat wij deden zou alleen maar tot meer versnippering leiden. Bovendien werd ernstig getwijfeld aan onze integriteit. “Dit soort mensen wil je niet in de politiek”, zo werd de fractievoorzitter van de SDAP geciteerd. Toen ik dat las begon ik een klein beetje gevoel te krijgen in wat voor circus ik terecht zou komen. Achteraf gezien was dit nog maar het topje van de ijsberg die wij op onze route zouden aantreffen…

Door Johan Weeber

Klik hier voor oudere berichten